حقیقت صورت عشقم چنین بود

یقین منصور در ما پیش بین بود

مرا این آفرینش بهر این بود

مرا این سر یقین عین الیقین بود

چو منصوراز حقیقت راست بین بود

حقیقت جان او عین الیقین بود

همی دید و گمانش در یقین بود

که در عشق ازل او راه بین بود

همه دیدار بود و حق یقین بود

که آدم اولین و آخرین بود

چو حق میدید حق اینجا یقین بود

درونش اوّلین و آخرین بود

که هستی امّت احمد یقین بود

توئی بیرون ز راه کفرو دین بود

شب معراج او اندر زمین بود

یقین او عیان عین الیقین بود

دل عطّار مقصودش همین بود

که احمد در درونش پیش بین بود

نی شکر دانی چرا شیرین بود

ز آنکه مهر شه در او تعیین بود

خاص او خود علم دین آئین بود

علم آن دان کز برای دین بود

بی شک این نادادن اینجا دین بود

در فدک صدیق را هم این بود

چند گویم هرکه مرد دین بود

در دلش یک ذره درد این بود

نفس در ترک هوا مسکین بود

گوشمال نفس نادان این بود