رو تو بنیادی بمان از عدل خویش

رو فرست اسباب عقبایت ز پیش

خود بزرگ دین برفت از حال خویش

گفت پورت را چه آمد خود به بیش

یک سر مو نیست ناشرعم به پیش

کور بادا چشم اغیارم به نیش

چون رسید آن پیر خودبا جای خویش

عذرها گفتش حکیم سینه ریش

بر تو گر ظلمی رود صبر آر پیش

تا بخواند مرتضایت پیش خویش

بعد از آن خود را شناس و اصل خویش

گرچه پیداگشتهٔ ای پاک کیش

رو تو روز و شب توکّل آر پیش

تا بیابی در حقیقت کام خویش

او همی گوید به پیشم عجز خویش

چون نگردم دل فکار و سینه ریش

ای بدنیا صرف کرده عمر خویش

جان خود را کرده‌ای صد بار ریش

سوخت او عطّاررا از شوق خویش

درد او مرهم کنم بر جان ریش

من نظر بازم بسوی یار خویش

زآنکه این بینش ازو دیدم زپیش

چون بسوزد هرچه میخواهد ز پیش

جمله بگذارد شود با جای خویش

عاقبت با خویش دادندش ز خویش

هرچه گوئی بیش دادندش ز پیش

او بدین عالم نیفتاده ز خویش

جان بدان عالم فرستاده ز پیش

لیک اگر دولت رسد ازجای خویش

یک خر عیسی بود صد اسب بیش

از پس جان دادن و مردن ز خویش

هست چندان سختی زاندازه بیش

یک نفس را من بخوردم آن خویش

وای بر تو زانچه خواهی داشت پیش

لیک یک تن را همی نه کم نه بیش

وا نمیگردد ز روی و ریش خویش

چون بگرداند گه از پس گه ز پیش

آردش تا بر سر سوراخ خویش

شد بگورستان یکی دیوانه کیش

ده جنازه پیشش آوردند بیش