در این جانت نمیگنجد ز تقلید

حقیقت ذات کل دان تو ز توحید

بدانستند چندی راز تقلید

ولی شان مینمود این سر توحید

گهی بنمایدم روشن چو خورشید

عیان ذات خود گوئی که جاوید

طلب میکردمت در عین توحید

نمیدیدم ترا در دید خود دید

وصال یار هم از خود توان دید

یکی شو در نمود سرّ توحید

یکی بُد از یکی پیداست این دید

کمال جاودان یابی ز توحید

بیک ره صاف کردی همچو خورشید

بمانی مست و حیران تا بجاوید

قدم نه تا شوی دیدار خورشید

فنا شو تا بقا یابی تو جاوید

گهی زردی گهی سرخی گه اسپید

ز بیم یار داری عین امّید

ز یک اصل و ز یک بود و ز یک دید

ولیکن گمشده از دید تقلید

تو همچو سایهٔ او همچو خورشید

توئی امّیدها بر جمله جاوید

تو یک ذرّه کجا داری بامّید

بمانده کی رسی در سوی خورشید

یقین آنست و او را هست امّید

که بگدازد ز تّف نور خورشید

شود ذرّه در آن دم دید خورشید

ابی سایه بمانده روی جاوید

فناکن مرمرا از گفت تقلید

رسانم این زمان از دیدن دید

چو جمله انبیا در فقر و تجرید

مرایشان را نموده دیدن دید

ولیکن عشق اینجا پرده بدرید

بعکس گفتن و بیهوده تقلید

گذر کن هم ز جان و جسم و تقلید

که تا بیشک رسی در دیدن دید

چو صورت جان شود در دیدن دید

کجا گنجد حقیقت گفت تقلید

در آن شمع وصال قرص خورشید

شوند ذرّات جانان تا بجاوید