من عیار کوهم و مرد گهر

نیستم یک لحظه با تیغ و کمر

بوده‌ام پیوسته با تیغ و کمر

تا توانم بود سرهنگ گهر

گاه می‌برید بی‌تیغی کمر

گاه می‌گنجید پیش تیغ در

هرک چیزی دوست گیرد جز گهر

ملکت آن چیز باشد برگذر

پا و منقار تو پر خون جگر

تو به سنگی بازمانده بی‌گهر

هست آن در جنب عقبی مختصر

بعد از این کس را مده هرگز دگر

گفت ای پرندگان بحر و بر

من نیم مرغی چو مرغان دگر

دایما از شاه باشد بر حذر

جان او پیوسته باشد پر خطر

زو مگر پرسید مردی بی‌خبر

کز چه شد گلگونهٔ رویت چو زر

پادشاهی بود بس عالی گهر

گشت عاشق بر غلام سیم بر

هدهدش گفت ای ز دریا بی‌خبر

هست دریا پر نهنگ و جانور

حقه‌ای زر داشت مردی بی‌خبر

چون بمرد و زو بماند آن حقه زر

صورتش اینست و در من می‌نگر

پند گیر و زر بیفکن ای پسر

چون جدا افتاد یوسف از پدر

گشت یعقوب از فراقش بی‌بصر

جبرئیل آمد که هرگز گر دگر

بر زفان تو کند یوسف گذر

بعد از آن مرغان دیگر سر به سر

عذرها گفتند مشتی بی‌خبر

صورت مرغان عالم سر به سر

سایهٔ اوست این بدان ای بی هنر

در چنین ره کآن نه بن دارد نه سر

کس مبادا ایمن از مکر و خطر

چون سخن در وی نیامد کارگر

تن زدند آخر بدان تیمار در

چار صد مرد مرید معتبر

پس‌روی کردند با او در سفر