هرچه در انجیل آمد از خدا

سرّ اسرارست و گفتار خدای

ای حکیمان ترک کردم جمله را

چون مرا گفتند اسرار خدا

چشم عالم همچو آن زن پارسا

هم ندید و هم نه بیند سالها

حق شاه اینست با تو بی وفا

این مگو دیگر بترس از ماجرا

در سوی حضرت درآمد در دعا

تادعایش گشت درحالی روا

حق بلا خواهد فرستد بر شما

جبرئیل آمد بگفت این از خدا

گفت عیسی آنگهی آن قوم را

چه سوالست اندرین قوم شما

بود نام او سبیحون باحیا

بود او مرقوم خود را پیشوا

عاقبت اندیش و آنگه شو فنا

تا رسی آنگاه در عین بقا

راست گفتی هرچه گفتی از خدا

لیک این راز دگر را رهنما

چون مقام خویش بیند در فنا

آن فنا باشد بکل عین بقا

خواری و محنت نباشد جز فنا

هر زمانی روشنی باشد صفا

چون یقین دانست صورت بر فنا

در فنای کل رسید اندر بقا

چون نمیدانم چه گویم مرترا

تا یکی گردد ترا رای دوتا

درز دست او برفت و شد فنا

آنگهی درویش مسکین از قضا

هر که آن دُر باز یابد مرو را

بدهمش گنجی در آنجا بی بها

ای ز تو گمگشته درّی بی بها

تو ندانستی و کردی آن فنا

ای دریغا رنج برد وسعیها

در زمانی گشت منثور و هبا

تو کجا و این سخنها از کجا

هست این جوهر از آن پادشا

در جراحت دیدهٔ چندین جفا

از برای جوهری بس بی بها