سایه را سیمرغ چون نبود جدا

گر جدایی گویی آن نبود روا

عزت این در چنین کرد اقتضا

کز در ما دور باشد هر گدا

گفت روزی شاه مسعود از قضا

اوفتاده بود از لشگر جدا

گفت امروز این دهم، نکنم جدا

آنچ فردا صید افتد آن مرا

ور درین گرداب مانی مبتلا

سر بسی گردد ترا چون آسیا

در خصومت آمدند و در جفا

دو مرقع پوش در دار القضا

در عجایب مانده‌ام زین بی‌وفا

تا چرا می‌اوفتد در آشنا

نفقه‌ای چیزی که داری چار سو

لن تنالوا البر حتی تنفقوا

گفت اگر اینجا نبودی تنگنا

تو کجا افتادیی هرگز به ما

دیگری گفتش که انصاف و وفا

چون بود در حضرت آن پادشا

تا بکی از من وفا از تو جفا

در وفاداری چنین نبود روا

هرچ بیرون شد ز فهرست وفا

نیست در باب جوان مردی روا

در میان طاس مانی مبتلا

هر دم آوازی دگر آید ترا

گفت اگر حاجت بگوید آن گدا

شاهش آن حاجت بگرداند روا

گفت چون این فکر کردم، از قضا

کرد خر این جایگه بادی رها

شیخ بر خر بود بی‌اصحابنا

کرد ناگه خر مگر بادی رها

هفتمین وادی فقرست و فنا

بعد ازین روی روش نبود ترا

پیر گفتا من بدیدم کانبیا

مبتلا بودند دایم در بلا

بعد ازین وادی فقرست و فنا

کی بود اینجا سخن گفتن روا

هرک او رفت از میان اینک فنا

چون فنا گشت از فنا اینک بقا