سایلی گفتش که ای شوریده رای

گوئیا خشنودی امروز از خدای

رفت سوی حضرت و گفت ای خدای

چون کنم با این رخ دیده ربای

خورد سوگندان که در ره هیچ جای

نه باستادم نه بنشستم ز پای

در سه روز و شب نجنبید او زجای

عقل زایل تن در افتاده ز پای

میرزاده کان بدید او دور جای

باز مینشناخت زان غم سر ز پای

هرکسش میگفت ای شوریده رای

قیمت این کس نداند جز خدای

از پس تابوت زن آن رهنمای

گام میزد برسر انگشت پای

مرد میباید نه سر او را نه پای

جمله گم گشته درو او در خدای

خوش بود عاشق نشسته دل بجای

بر سرش استاده معشوقش بپای

گفت پیشت آمدم ای رهنمای

تا بگویم من که میگوید خدای

گفت غمگین از کهٔ گفت از خدای

کز غم او می ندانم سر ز پای

نعرهٔ کردی و در جستی ز جای

وز سر حیرت بگفتی وای وای

زآنکه هرگز تا که میباشی جدای

تو ازین دریا نه سر بینی نه پای

پشهٔ تو میکنی بر پیل جای

تا بدست خویشش اندازی بپای

ذرهٔ تو میشوی از جا بجای

تا نهی خورشید را در زیر پای

خطبهٔ در نعت و توحید خدای

کرده بود انشا بزرگی رهنمای

نالهٔ بلبل شنید ازدور جای

کای صبا بهر خدا زوتر بیای

باشد اندر خدمتت چون او بپای

پیش تختت چون غلامان سرای

ور بخواهی پیش تو باشد بپای

آن چنان گویندهٔ دستان سرای

آن همه نالهٔ صبا از دور جای

می‌شنید و گفت هان دیگر میای