حقیقت همچو او بردارِ شوق آی

همه عالم در اینجا راز بنمای

دوئی نبود یکی اعیان برون آی

که از دیدار او کل بیشکی آی

خیز و ترک دین احمدسازوآی

تاکه باشد لات و عزّایت خدای

اصلم از تون است و نیشابور جای

باشدم در مشهد سلطان سرای

رو حذر از آه خلقان خدای

ورنه آویزند در نارت ز پای

گفت جرمش را ببخش ای نیکرای

تو گذار این داوری را با خدای

اصل این آنست با خلق خدای

باطن خود را کنی خوش آشنای

شیخ با او گفت خود بنشین ز پای

حاجتت را خود روا سازد خدای

بود دربغداد شیخی نیک رای

خلعت عرفان گرفته از خدای

پس ده و دو پرده را بگشاد جای

تا کسی ننهد برون از پرده پای

عرش چون بویی نیافت از هیچ جای

عرش را کرسی بشد در زیر پای

برنداشت او چشم چون سوزن ز پای

یک سر سوزن نماند او هیچ جای

مصطفی گفتا که در پیش خدای

خواستم تا سجدهٔ آرم بجای

هفده فرض آورده در پیش خدای

در درون هفده من دلقی بجای

عقل را قل باید و امر خدای

تا شود هم رهبر و هم رهنمای

این شفاعت گفت چون آرم بجای

کین زمان یاد آمد او را از خدای

تا بود یک ذره از هستی بجای

کفر باشد گر نهی در عشق پای

گفت ملاحش خموش ای ژاژ خای

آتش اینجا کی شناسد سر ز پای

این غلام دلربای جان فزای

پیش شاه خویش استادی بپای

گفت زنهار ای امام رهنمای

تانگوئی آنچه گفتم با خدای