ای پاکی تو منزه از هر پاکی

قدوسی تو مقدس از ادراکی

در راه تو صد هزار عالم گردی

در کوی تو صدهزار آدم خاکی

در وصف تو عقل طبع دیوانه گرفت

جان تن ز دو با عجز بهم خانه گرفت

چون شمع تجلی تو آمد به ظهور

طاوس فلک مذهب پروانه گرفت

ای هشت بهشت یک نثار در تو

وی هفت سپهر پرده‌دار در تو

رخ زرد و کبود جامه خورشید منیر

سرگشتهٔ ذرهٔ غبار در تو

هر دل که ز لطف تو نشان یابد باز

سررشته خود در دو جهان یابد باز

در راه تو هر که نیم جانی بدهد

از لطف تو صدهزار جان یابد باز

ای خلق دو کون ذکر گویندهٔ تو

وی جملهٔ کاینات پویندهٔ تو

هر چند به کوشش نتوان در تو رسید

تو با همهٔ ای همه جویندهٔ تو

ای آنکه ز کفر دین تو بیرون آری

وز کوه و کمر نگین تو بیرون آری

از گل گل نازنین تو بیرون آری

وز خار تر انگبین تو بیرون آری

ای آنکه چنانکه مصلحت میدانی

کار که و مه به مصلحت میرانی

رزاق و نگهدار همه حیوانی

سازندهٔ کار خلق سرگردانی

کاری که ورای کفر و دین می‌دانم

آن دوستی تست یقین می‌دانم

در حلق من آن سلسله کانداخته‌اند

هرگز نشود گسسته این می‌دانم

از سر تو هر که با نشان خواهد بود

مشغول حضور جاودان خواهد بود

گر بی تو دمی بر آید از دل امروز

فردا غم او دوزخ جان خواهد بود

بی یاد تو دل چو سایه در خورشید است

با یاد تو بی‌نهایت امید است

هر تخم که در زمین دل کاشته‌ایم

جز یاد تو تخم حسرت جاوید است

گیرم که به تو لطف الهی آمد

در ملک تو ماه تا به ماهی آمد

در هر وطنی باغ و سرائی چکنی

می‌پنداری که باز خواهی آمد

چون روی تو در هلاک خواهد آمد

قسم تو دو کز مغاک خواهد آمد

بر روی زمین چه می‌کنی چندین جای

چون جای تو زیر خاک خواهد آمد

از آتش دل چو دود برخواهی خواست

وز راه زیان و سود برخواهی خواست

وین کلبه که ایمن اندر او بنشینی

ایمن منشین که زود برخواهی خواست

زان پیش که در عین هلاکت فکنند

بفکن همه پاک بو که پاکت فکنند

زیرا که ز روزگار روزی چندی

بر تو شمرند و بس به خاکت فکنند

تا کی به نظارهٔ جهان خواهی زیست

فارغ ز طلسم جسم و جان خواهی زیست

یک ذره به مرگ خویشتن برگت نیست

پنداشتهٔ که جاودان خواهی زیست

گاهی به قبول خلق خواهی آویخت

گاهی به عصا و دلق خواهی آویخت

زیرک تر مرغان جهانی لیکن

تا چشم زنی به حلق خواهی آویخت

گر در کوهی مقیم و گر در دشتی

بر خاک گذشتگان مجاور گشتی

بر خاک تو بگذرند نا آمده‌گان

چندانکه تو بر گذشتگان بگذشتی

چون آفت بی‌قیاس داری در پی

چندانکه روی هراس داری در پی

ای خوشهٔ سر سبز سر مفراز

چون می‌دانی که داس داری در پی

بگشای نظر خلق پراکند نگر

سرگردانی مرده و زنده نگر

از شربت ناگوار دنیا به منال

در شریت گور ناگوارنده نگر

هر رنگ که ممکن است آمیخته گیر

هر فتنه که ساکن است انگیخته گیر

وین روی چو ماه آسمانت بدریغ

از صرصر مرگ باز در ریخته گیر