روز محشر عاشقان را با قیامت کار نیست

کار عاشق جز تماشای و صال یار نیست

از سر کویش اگر سوی بهشتم می برند

پای ننهم که در آنجا وعدهٔ دیدار نیست

ای واقف اسرار ضمیر همه کس

در حالت عجز دستگیر همه کس

از هر گُنهم توبه ده و عذر پذیر

ای توبه ده و عذر پذیر همه کس

تا جان دارم غم تو را غمخوارم

بی جان غم عشق تو به کس نسپارم

تا دلم فتنه بر جمال تو شد

بندهٔ حُسن دوالجلال تو شد

کی باشد کین قفس بپروازم

در باغ الهی آشیان سازم

گر شوند این خلق عالم سر بسر خصمان من

من روا دارم نگارا چون تو باشی آن من

گر روز وصال باز بینم روزی

با او گله های روز هجران نکنم

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود آن حاصل ماست

مرا تا باشد این درد نهانی

تو را جویم که درمانم تو دانی

پُر آب دو دیده و پُرآتش جگرم

پُر باد دو دستم و پُر از خاک سَرم

چه کند عرش که او غاشیهٔ من بکشد

چون به دل غاشیهٔ حکم و قضای تو کشم

بوی جان آیدم از لب چو حدیث تو کنم

شاخ عز رویدم از دل چو بلای تو کشم

یار از غم من خبر ندارد گویی

یا خواب به من گُذر ندارد گویی

تاریک تر است هر زمانی شب من

یارب شب من سحر ندارد گویی

از بسکه دو دیده در خیالت دارم

در هرچه نگه کنم تویی پندارم

ای عاشق دل سوخته اندوه مدار

روزی به مُراد عاشقان گردد کار

نام تو شنید بنده دل داد بتو

چون دید رُخ تو دل داد بتو

روضهٔ روح من رضای تو باد

قبله گاهم در سرای تو باد

سُرمهٔ دیدهٔ جهان بینم

تا بود گرد خاک پای تو باد

گر همه رای تو فنای من است

[...]

ای مونس دیده با ضمیرم یاری

اندر دل من نشستهٔ بیداری

گر با دگری قرار گیرد دل من

از جان خودش مباد برخورداری

من که باشم که به تن رخت وفای تو کنم

دیده حمال کنم بار جفای تو کشم

گر تو بر من به تن و جان و دلی حکم کنی

هر سه را رقصکنان پیش هوای تو کشم

سر سروران بستهٔ دام تو

دل دلبران دفتر نام تو

بیک دم دو صد جان آزاد را

کند بنده یک دانه از دام تو

بسا عقل آسوده دل را که کرد

[...]

ار دستت ز آتش بود

ما را گل مفرش بود

هر چه از تو آید خوش بود

خواهی شفا خواهم الم