شد نغمه، وبال از فغانم بر نی

می‌سوزد ازین واسطه جانم بر نی

بی منت نایی شود و نالد زار

پیوند کنی گر استخوانم بر نی

در بام شریعتی، دگر پر نزنی

خاک در علمی، در دیگر نزنی

گر قدر مقام خویش را بشناسی

گامی دگر از فلک فروتر نزنی

ای دل، می تجرید تمنا نکنی

بی‌پروایی، مباد پروا نکنی

سیر چمن قدس به خاطر داری

ترسم که در آن باغ، گلی وا نکنی

با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی؟

از باده تقلید، گلو تر چه کنی؟

چون نیست تو را ترشح رحمت حق

مانند سحاب، خرقه در بر چه کنی؟

ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی

از ذلت نفس، خاک بر سر چه کنی

بر اوج محبت چو هما بسیارست

در چاه هوس، صید کبوتر چه کنی

تقریر ز حالی که نداری چه کنی

آهنگ خیالی که نداری چه کنی

در هر محفل، با عدم استعداد

اظهار کمالی که نداری چه کنی

هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی

پیوسته گل تلافی‌اش می‌چینی

صد صور دمیدند و نگشتی آگاه

نشنیده کسی خواب به این سنگینی

هر نقش که بر سپهر اعلا بینی

هر چیز به دنیا و به عقبی بینی

تا سر حقیقت و طریقت به تمام

در ضمن شریعت است چون وا بینی

زنهار به فکر خواهش از جا نروی

غافل نشوی ز سهو و عمدا نروی

گر خون عوض آب دهندت چو شفق

چون ابر به دریوزه دریا نروی

گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی

گه در ته جوی این و آن ریگ شوی

بر معرفتت بگو چه خواهد افزود

گیرم که تو نیز خواجه ... شوی

گر سوخته آتش بی دود شوی

هرچند زیانی، همه سر سود شوی

کنجی بنشین و نیستی جوی و مترس

بود تو کدام است که نابود شوی؟

تا کی مشغول عالم خاک شوی

وز بود و نبود شاد و غمناک شوی

زین هستی موهوم اگر پاک شوی

از خیل مجردات افلاک شوی

گیرم ز مقربان درگاه شوی

وز معتکفان درگه شاه شوی

تا پرده هستی ندری، ممکن نیست

کز راز درون پرده آگاه شوی

با حرص و هوا، کی بود روزبهی؟

محفوظ نگردی، از هوا تا نرهی

از نفس بد ایمنی به ترک هوس است

خود را نزند موش به انبان تهی

هرچند که دارد آسمان مهر و مهی

از جای درآردش ز چشمت نگهی

در بحر، ز هر قطره تنک ظرف ترست

با آن که حباب را چو دریاست تهی

از کس نبود هراس در تنهایی

امن است دلم ز پاس در تنهایی

از خلق کناره‌گیرم اما چه کنم

چون جمع شود حواس در تنهایی

ای قد تو سرو چمن دلجویی

روی تو گل گلشن نیکورویی

سودایی زلف خویش کردی چو مرا

عذرم بپذیر در پریشان‌گویی

با رستم گُرد اگر هماورد تویی

یا در صف کینه‌آوران فرد تویی

مردی نبود برآمدن با چو خودی

با نفس خود ار برآمدی، مرد تویی

در خانقه کون و مکان پیر تویی

این صومعه را باعث تعمیر تویی

باشد ز تو ارشاد جوان‌بختان را

چون صبح دوم، پیر جهانگیر تویی

ای پیرو کاملان عرفان که تویی

از ایشانی و نه چو ایشان که تویی

چون باد، ازین بحر، سبک نگذشتی

چون موج، سبک‌روح گران‌جان که تویی