یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی

نیکو نبود به فضل بی‌اخلاصی

خود گو که زیان به اصل گوهر چه رسد

گر بدگهری پیشه کند غواصی

محروم ز وصل یار بودن تا کی

نومید و امیدوار بودن تا کی

بی نشئه، گل خمار چیدن تا چند

بی وعده در انتظار بودن تا کی

در ملک وجود، خوار بودن تا کی؟

بیهوده درین دیار بودن تا کی؟

برخیز که تنگ ازین جهان برخیزد

موی لب روزگار بودن تا کی؟

روزن متعددست و مهتاب یکی

بیداردلان شوند در خواب یکی

فرداست که روح بی‌قراران با هم

گردیده چو قطره‌های سیماب یکی

از مردم حال، اهل حال است یکی

زین قوم، نشان ده کمال است یکی

هرچند که پنجه را بود پنج انگشت

مخصوص اشارت به هلال است یکی

بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی؟

فیّاض شود هلاک از بی‌برگی

درویشان را بس این خسارت کز نخل

سایه نفتد به خاک از بی‌برگی

عاشق نشود هلاک از بی‌برگی

کی نخل فتد به خاک از بی‌برگی؟

باشد غم سامان خرداندیشان را

مجنون‌شده را چه باک از بی‌برگی؟

گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی

سلطانی راست فقر، نعم‌البدلی

زین هستی موهوم خرابی، ور نه

ویرانه نیستی ندارد خللی

آن رند که در مثل ندارد بدلی

دی گفت برای اهل عرفان مثلی

جز بندگی از خداشناسان نسزد

از علم چه سود اگر نباشد عملی

از عشق که نیست در جهانش بدلی

صد فرد چو غنچه است در هر بغلی

بگذر ز سر صلاح و تقوی در عشق

این راه به سر نبرد هر کور و شلی

آن کز ازلش آمده فطرت عالی

کی شکوه به گردون برد از بدحالی

بی‌حوصلگان فلک پرستند، آری

محتاج به خم بود سبوی خالی

بی فیض ازل رتبه نگردد عالی

این حال درین محیط باشد حالی

صد خوف و رجاست گوشه‌گیران را هم

کشتی به کنار پر شود یا خالی

بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی

گویند حریفان که چرا می‌نالی

تا شیشه فتاد از نظرم چون عینک

از نور بود خانه چشمم خالی

آنها که خرید عشقشان از خامی

پنهان ز نظر، کنند بی‌آرامی

من نالم و تهمت‌زده مرغ چمن است

من سوزم و پروانه کشد بدنامی

زین هستی موهوم، جدا باش دمی

با حق‌طلبان هم‌آشنا باش دمی

گاه از عجبی، گه از ریا، گاه از رزق

زاهد به خدا که از خدا باش دمی

سوز جگرم نمی‌برد درمانی

کی گرمی عشق را بود پایانی؟

چون لاله گر اجزای من از هم پاشد

هر جزو بر آتشم بود دامانی

حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی

از بی‌برگی چه باک و بی‌سامانی

از محنت هجر و لذت وصل، دلم

آسود، که آسوده شود حیرانی

در شعر شوی گر انوری را ثانی

تحسین تو کس نمی‌کند تا دانی

آن به، که چو اطفال به مکتب‌خانه

خود خوانی و بر خویش سری جنبانی

خوش در پی عقل و هوش افراختنی

هموراه به فکر خام پرداختنی

از شاخ بریده و گل چیده چو طفل

پیوسته خراب گلستان ساختنی

رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی

این رشته نیامد ز ازل، تافتنی

ای عقل مکن ستیزه با عشق، که نیست

سرپنجه آفتاب برتافتنی