به نیکی برایشان شوی سرفراز

از ایشان به نیکی مکش دست باز

بسی دوست کو دشمنی کرد ساز

بسی نیز داشتم که شما دوست باز

زما کس نگشتست محروم باز

گرت حاجتی هست خود بر مساز

بباید دگر روزگاری دراز

که تا رفته آید به دست ار نه باز

براندیش کاین دولت و عزّ و ناز

کجا یافتی خویشتن بر مساز

اگر مدت دَور گردد دراز

شود با سر نقطه پرگار باز

مگر بود دون‌همّت از حرص و آز

به رویش نمیشد در خیر باز

بدو هاتفی گفت کای پاکباز

نصیب تو سوز دل آمد نه ساز

چو از راه تهمت کنی احتزاز

درِ اَمن راحت شود بر تو باز

پس آنگه بدو گفت تدبیر ساز

برو خواجه کاینها ندانند راز

برآمد برین روزگاری دراز

به راهی برش دیدم افتاده باز

شنیدم که می گفت با خود به راز

که این در شود آخرالامر باز

ندانم درین تا چه سرّست و راز

که آب از چو من تشنه گیرند باز

همین است چون باز جویند راز

که تا خود که در امتحان داشت کاز

نباشد خرد سخره حرص و آز

به نان‌پاره و کهنه خلقان بساز