چون تو عهد خدای نشکستی

عهده بر من کز این و آن رستی

باده‌ای چند خورد سردستی

سوی صحرا شد از سرمستی

کردگار بلندی و پستی

نیستی یافته بدو هستی

بانوی خانه پیش بنشستی

جلوه برداشتی ز هر دستی

در سر آمد نشاط سرمستی

عشق با باده کرد همدستی

دست چون دارمت که در دستی

اندهی نیستم چو تو هستی

تا بدانجا رسید کز چستی

دادم آن بند بسته را سستی

چون قلم را به نقش پیوستی

آب را چون صدف گره بستی

شکر کن کز هلاک‌شان رستی

هان سبک باش اگر کسی هستی

می‌دواندش ز راه سرمستی

می‌زدش بر بلندی و پستی

ز‌آن فرومایه گوهر‌ان رستی

به چنین گنج‌خانه پیوستی

نایب شه ز روی سرمستی

کرد با او به جور همدستی