شد نوحه‌کنان درون غاری

چون مار گزیده سوسماری

چون دید زن اینچنین شکاری

شد شاد به این چنین شماری

مپسند مرا چنین به خواری

گر می‌کشیم بکش چه داری

بگریست بر آن چمن به زاری

چون دیده‌ی ابر نوبهاری

می‌برد ز روی سازگاری

آن لنگی را به راهواری

زان نخل رونده خورد خاری

کز درد نخفت روزگاری

تا باد کی آورد غباری

از دامن غار یار غاری

چون رفت عروس در عماری

بردش به بسی بزرگواری

وانگه ز سر گناهکاری

پوزش بنمود و کرد زاری

برداشتی اولم به یاری

بگذاشتی آخرم به خواری

ناگه سیهی شتر سواری

بگذشت بر او چو گرزه مار‌ی

دعوی کردن به دوستاری

دادن به وفا امیدواری

از چرم ددان بدست‌واری

بر ناف کشیده چون ازاری

کردند ز روی بی‌قراری

بر خود به هزار نوحه زاری

می‌کرد همان سرشک باری

اما به طریق سوگواری

گرگ از جهتِ یتاق‌داری

رفته به یَزک به جان‌سپاری

در قصه شنیده‌ام که باری

بوده‌ست به مرو تاجداری

چون دید شه آن شگفت‌کاری

کز مردمی است رستگاری

ای مهر نگین تاجدار‌ی

خاتون‌ِ سرای کامگاری

کرده فلک از فلک سواری

رویین دز قطب را حصاری