گفت من عقلم رسول ذوالجلال

حجةالله‌ام امانم از ضلال

با وجود زال ناید انحلال

در شبیکه و در بر آن پر دلال

زانک هستم من ز اولاد حلال

نه ز اولاد زنا و اهل ضلال

خویشتن مشغول کردن از ملال

باشدش قصد از کلام ذوالجلال

آن منی و هستیت باشد حلال

که درو بینی صفات ذوالجلال

ز اختلاط خلق یابد اعتلال

آن سفر جوید که ارحنا یا بلال

می‌کند تکرار گفتن بی‌ملال

کی ز اشارت بس کند حوت از زلال

که بحق ذات پاک ذوالجلال

که مدار این قهر را بر من حلال

بعد از آن بگرفت او دست بلال

آن ز زخم ضرس محنت چون خلال

آفتابی رفت در کازهٔ هلال

در تقاضا که ارحنا یا بلال

چون شنیدی بعضی اوصاف بلال

بشنو اکنون قصهٔ ضعف هلال

هم‌چو آن شخصی که روزی حلال

از خدا می‌خواست بی‌کسب و کلال

گر نیابی نبودت هرگز ملال

ور بیابی آن به تو کردم حلال

هرکه باشد قوت او نور جلال

چون نزاید از لبش سحر حلال

خلق را چون آب دان صاف و زلال

اندر آن تابان صفات ذوالجلال

قبض و بسط چشم دل از ذوالجلال

دم به دم چون می‌کند سحر حلال

در تو جوعی می‌رسد تو ز اعتلال

که همی‌سوزد ازو تخمه و ملال

چشمه‌های آب شیرین زلال

پروریدم طفل را با صد دلال