نطق اصطرلاب باشد در حساب

چه قدر داند ز چرخ و آفتاب

نه در آن دل تافت نور آفتاب

نه گشاد عرصه و نه فتح باب

چون بغایت ممتلی بود و شتاب

پس نگنجید اندرو الا که آب

سجده کرد و رفت گریان و خراب

گشت دیوانه ز عشق فتح باب

دایم آتش را بترسانند از آب

آب کی ترسید هرگز ز التهاب

تو نمی‌گفتی که در جام شراب

دیو می‌میزد شتابان نا شتاب

گفت اشتر تا ببینم حد آب‌‌؟!

پا درو بنهاد آن اشتر شتاب

چشم تو بیدار و دل خفته بخواب

چشم من خفته دلم در فتح باب

لاف و دعوی باشد این پیش غراب

دیگ تی و پر یکی پیش ذباب

تشنه‌ای را چون بگویی تو شتاب

در قدح آبست بستان زود آب

رفت پیش شیخ با چشم پر آب

اشک می‌بارید مانند سحاب

گه درختش نام شد گه آفتاب

گاه بحرش نام گشت و گه سحاب

گر ترا مادر بترساند ز آب

تو مترس و سوی دریا ران شتاب

گفت لبیکم نمی‌آید جواب

زان همی‌ترسم که باشم رد باب

با فراقت کافران را نیست تاب

می‌گود یا لیتنی کنت تراب

دیو چون باز آمد ای بطان شتاب

هین به بیرون کم روید از حصن آب

چون خلقناکم شنودی من تراب

خاک باشی جست از تو رو متاب

اندر آن ره رنجها دیدند و تاب

چون عذاب مرغ خاکی در عذاب

شاخ خشک و تر قریب آفتاب

آفتاب از هر دو کی دارد حجاب

شاخ خشک از قربت آن آفتاب

غیر زوتر خشک گشتن گو بیاب