از اویی به هر دو سرای ارجمند

گسسته خرد پای دارد به بند

سرش راست بر شد چو سرو بلند

به گفتار خوب و خرد کار بند

و گر دل نخواهی که باشد نژند

نخواهی که دائم بوی مستمند

کسی کو شود زیر نخل بلند

همان سایه ز او بازدارد گزند

به کیوان رسیدم ز خاک نژند

از آن نیک‌دل نامدار ارجمند

یکی گفت کاین شاه روم است و هند

ز قنّوج تا پیش دریای سند

جدا کرد گاو و خر و گوسفند

به ورز آورید آن‌چه بُد سودمند

پسر بد مر او را یکی هوشمند

گرانمایه طهمورث دیو بند

هر آن چیز کاندر جهان سودمند

کنم آشکارا گشایم ز بند

چو گرمابه و کاخ‌های بلند

چو ایوان که باشد پناه از گزند

پزشکی و درمان هر دردمند

در تندرستی و راه گزند

بماند به گردنت سوگند و بند

شوی خوار و ماند پدرت ارجمند

بیاورد وارونه ابلیس بند

یکی ژرف چاهی به ره بر بکند

هنر خوار شد جادویی ارجمند

نهان راستی آشکارا گزند

برون کرد مغز سر گوسفند

بیامیخت با مغز آن ارجمند

گرانمایه از پیش تخت بلند

بتابید روی از نهیب گزند

بیاورد فرزند را چون نوند

چو مرغان بر آن تیغ کوه بلند

به ایوان او آتش اندر فگند

ز پای اندر آورد کاخ بلند

به چنگ اندرون شست‌یازی کمند

برآمد بر بام کاخ بلند

نه از تخت یاد و نه جان ارجمند

فرود آمد از بام کاخ بلند