چو بشنید کاموس بسیار هوش

بپیران سپرد آن زمان چشم و گوش

سپاه دو کشور برآمد بجوش

بچرخ بلند اندر آمد خروش

برآمد ز هر سوی لشکر خروش

همی پیل را زان بدرید گوش

کسی را نماند اندر آن دشت هوش

ز بانگ تبیره شده کره گوش

برآورد رستم برانسان خروش

که گفتی برآمد زمانه بجوش

برانگیخت رخش و برآمد خروش

همی اژدها را بدرید گوش

از ایران برفتیم با رای و هوش

برآمد ز پیکار مغزم بجوش

بگفتند کای مرد بازور و هوش

برین گونه با ما بکینه مکوش

بزد دست پولاد بسیار هوش

برانگیخت اسپ و برآمد خروش

چو افتاد بر خاک زو رفت هوش

برآمد ز گردان دیوان خروش

بدانگه که از بیشه خیزد خروش

تو بردار گرز و به جای آر هوش

بیاور سر چاه او را بپوش

بدان تا بزاری برآیدش هوش

چو گفتار گرگینش آمد بگوش

ز اسب اندر افتاد و زو رفت هوش

بدو گفت گرگین که بازآر هوش

سخن بشنو و پهن بگشای گوش

بگیو آنگهی گفت بازآر هوش

بجویش بهر جای و هر سو بکوش

چو آواز بیژن رسیدش بگوش

برآمد بناکام ازو یک خروش

ز هر سو خریدار بنهاد گوش

چو آگاهی آمد ز گوهر فروش

تو بشناس کاین مرد گوهر فروش

که خوالیگرش مر ترا داد توش

مرا چون خروش تو آمد بگوش

همه زهر گیتی مرا گشت نوش

چو گفتار رستم رسیدش بگوش

ازان تنگ زندان برآمد خروش