مرا گفت چون راز گویی بگوش

سخنها ز بیگانه مردم بپوش

همی‌رفت تا راز گوید بگوش

بزد دشنه وز خانه برشد خروش

بدیشان چنین گفت کامشب خروش

دگرگونه‌تر کرد باید ز دوش

بدو گفت شیرین که بگشای گوش

خروشیدن پاسبانان نیوش

ببردند هر دو به گوهر فروش

که این را بها کن بدانش بکوش

ستاره‌شمُر بود و بسیارهوش

به گفتارش موبد نهاده دو گوش

برآمد یکی ابر و برشد خروش

همی کر شد مردم تیزگوش

ازو بازگشتند با درد و جوش

ز تیمار با ناله و با خروش

چو بنشست گریان بشد مهرنوش

پر از درد با ناله و با خروش

به نزدیک تنگ اندر آمد به هوش

چنان چون کسی راز گوید به گوش

منادیگری برکشیدی خروش

که این نامداران با فر و هوش

بدو گفت هرمز برفتن بکوش

ببر اسب را در زمان دم و گوش

بگفتند کای شاه با رای و هوش

یکی اندرین کار بگشای گوش

بزد نای رویین و برشد خروش

زمین آمد از نعل اسبان بجوش

چو آورد یال یلی رابه‌گوش

ز شاخ گوزنان برآمد خروش

همه برگرفتند یکسر خروش

زمین پر خروش و هوا پر ز جوش

زلشکر بران سان برآمد خروش

که شیر ژیان را بدرید گوش

فرستاده‌ای خواند با شرم و هوش

دلاور بسان خجسته سروش

شکستند زندان و برشد خروش

بران سان که هامون برآید بجوش

به ایران زن و مرد ازو با خروش

ز بس کشتن و غارت و جنگ و جوش