چو بگذشت سال از برم شست و پنج

فزون کردم اندیشه و درد و رنج

نگهبان این رز نبودی به رنج

نه دینار دادی بها را نه گنج

بیاورد چندی گهرها ز گنج

که ما یافتیم از کشیدنش رنج

همی‌بود ز اندیشه هرمز به رنج

ازان لشکرساوه و پیل و گنج

اگر چه فراوان کشیدیم رنج

نه شان پیل ماندیم زان پس نه گنج

چه گویی کزین جستن تخت وگنج

بزرگیست فرجام گر درد ورنج

گهی گنج بینیم ازوگاه رنج

براید بما بر سرای سپنج

چنین گفت پس کین سرای سپنج

نیابند جویندگان جز به رنج

به سی سال بردم به شهنامه رنج

که شاهم ببخشد بسی تاج و گنج

درم داد و آباد کردش ز گنج

ز داد و ز بخشش نیامدش رنج

ز تخم لواده چو هشتادو پنج

سواران رزم و نگهبان گنج

مشو در جوانی خریدار گنج

ببی رنج کس هیچ منمای رنج

چنین گفت کین هدیه آن را که رنج

ندارد دریغ از پی نام و گنج

فراوان بدان مرز پیلست و گنج

تن بیگناهان از ایشان برنج

نباید نمودن ببی رنج رنج

که بر کس نماند سرای سپنج

هم از تخمهٔ گیو چون بیست و پنج

که بودند زیبای دیهیم و گنج

کنون ماهیان اندر آمد به پنج

که تا تو همی رزم جویی برنج

نبینی مگر گرم و تیمار و رنج

برینست رسم سرای سپنج

فرستند نزدیک ما تاج و گنج

ازایشان نباشیم زین پس برنج

ز دیده همی آب دادم برنج

بدو بد مرا زندگانی و گنج