چو بسته شد به افسون شاه بر ماه

ببرد آن بند ایشان را سحر گاه

به راه شادی اندر گشت گمراه

ز خوشی دست کامش گشت کوتاه

بگویم با تو یک یک حال آن ماه

چه با دایه چه با رامین چه با شاه

به گوهر تا به آدم نامور شاه

به پیکر در زمانه سیمبر ماه

همیدون دخترم روشن خور و ماه

که بسته باد بر وی چشم بدخواه

چو بشنید این سخن دایه از آن ماه

ز ویسه دست کامش دید کوتاه

عجب ماندم من از فرهنگ آن ماه

که در وی نیست افسون مرا راه

سرایش پر ستاره گشت و پر ماه

ز بس خوبان و سالاران در گاه

چو بشنید این سخن دایه از آن ماه

گرفت از چاره کردن طبع روباه

چو رامین آمد اندر گنبد شاه

نه گنبد دید گردون دید با ماه

چو آمد شادمان در کشور ماه

پذیره رفت شاه و لشکر شاه

چو رامین بود با خسرو یکی ماه

به نخچیر و به رامش گاه و بیگاه

چو بینم روی رامین گاه و بی گاه

مرا چه مرو باشد جای و چه ماه

همیدون مادرم را مژدگان خواه

که رسته شد ز چنگ اژدها ماه

که هرگز نگذرم بر کشور ماه

نه بیرون آیم از پند شهنشاه

همی شیری کنی در کشور ماه

ازو رفته زبون داردت روباه

هنوز از مرزهای کشور ماه

همی آید همانا آوخ و آه

اگر من بودمی در کشور ماه

نبردی ویس را هرگز شهنشاه

هر آن جایی که لشکرگه زدی شاه

نیارستی گذشتن بر سرش ماه

همی شد پیگ در پیش شهنشاه

شهنشاه از قفای پیگ در راه