زن و مردش نشسته در خورگاه

خورگاه از بتان پر اختر و ماه

همیدون آن سرای خسروی گاه

به چشم من چو زندان بود و چون چاه

همی گفتند از این پس کام بدخواه

برآرد شاه ما از کشور ماه

همی آمد چنین تا کشور ماه

هم آشفته سپه هم کینه‌ور شاه

چو از خاور بر آمد اختران شاه

شهی کش مه وزیرست آسمان گاه

دو کوس کین بغرید از دو درگاه

به جنگ آمد دو لشکر پیش دو شاه

چو ویرو رفت با لشکر بدان راه

ز کارش آگهی آمد بر شاه

رسولی آمد از پیش شهنشاه

پیام آورد ازو نزدیک آن ماه

چو بشنید این سخن مرد شهنشاه

ندید از دوستی رنگی در آن ماه

تو گفتی شب به مغرب کنده بد چاه

به چاه افتاده ماه از چرخ ناگاه

فتاده آبکش را دلو در چاه

بمانده آبکش خیره چو گمراه

به هم گرد امده خورشید با ماه

چو دستوری که گوید راز با شاه

همی شد تا به پیش او شهنشاه

بلورین دست او بگرفت ناگاه

گهی تابنده از وی زهره و ماه

گهی بارنده مشک سوده بر راه

کجا چون دید رامین روی آن ماه

تو گفتی خورد بر دل تیر ناگاه

به راه اندر همی شد همچو گمراه

چو دیوانه ز حال خود نه آگاه

همی گفتی چه بودی گر دگر راه

نمودی بخت نیکم روی آن ماه

تو پیچان گشته‌ای در عشق آن ماه

خود او را نیست از حال تو آگاه

چنین بود او چه در مرو و چه در راه

ازو خرم نشد روزی شهنشاه

چو دایه شد ز کار ویس آگاه

که چون آواره برد او را شهنشاه