پس آنگاه از برش برخاست ناکام

به چاه افتاد جانش جسته از دام

شهنشه را فزون شد کینهٔ رام

زبان بگشاد یکباره به دشنام

مبادا در جهان آن شادی و کام

کزو آید روان را زشتی نام

همی ترسم که کار تو به فرجام

چنان گردد که یابد دشمنت کام

ز آغاز جهان تا روز فرجام

به رفتن سربسر یکسان نهد گام

کرا خواهد گرفتن تن به فرجام

ز پیش تب شکستن گیرد اندام

به دریا در، که یارد بود مادام

به دوزخ در، که آرد کرد آرام

منم گلبرگ گلبوی گل‌اندام

گلم چهره گلم گونه گلم نام

گلی کاو خاص گشت و هر گلی عام

نهاده فتنه گردش عنبرین دام

بدین سر در جهان باشی نکونام

بدان سر جاودان باشی رواکام

مرا این دوست بی دل کرد و بی کام

که اکنون دشمن من شد به فرجام

یکی نامه نوشت از ویس دژکام

به رامین نکوبخت و نکونام

تو خود دانی که از ما کیست بدنام

کجا از نام بد جوید همه کام

بزرگست از جهان این هر دو را نام

ولیکن نیست‌شان بر جای آرام

تو تا رفتی برفت از من همه کام

نه دیدارت همی یابم نه آرام

نه خرسندی بود چونین به ناکام

چو مرغی کاو بود خرسند در دام

مرا دل در بلا مانده‌ست ناکام

کنون صبرم به دل کرده‌ست پیغام

ز شاهی بود موبد را یکی نام

ترا بود آن دگرگونه همه کام

منم چون آهوی کش پای در دام

منم چون ماهیی کش شست در کام

بدم من نیز روزی چون تو خودکام

میان خویش و پیوند و دلارام