بر بوی سمن بین چمن از دست شده

گل جسته کنار و گلشن از دست شده

مه مهر دگر کرده و خور تافته روی

شب مانده و روز روشن از دست شده

ای همنفسم در شب هجران تو آه

رفتی و مرا چشم طلب بر سر راه

در نامه چو تقریر کنم قصه شوق

از چشم قلم فرو چکد خون سیاه

ای دست من از دامن وصلت کوتاه

بر محضر حسنت مه و خورشید گواه

خط سیهت که هست عنوان جمال

چون نامه ی عمر ماست گو باش سیاه

چون رخ بنمودی ای بت یغمائی

گشتم چو شکنج طره ات سودائی

در آینه ی روی تو دیدم گفتم

سبحان الله هم بدین زیبائی

ای خواجو اگر می بری از مستی بوی

زنهار مکن بعالم هستی روی

پیش آر سبو و خاک قالب گل کن

تا از گل قالب تو سازند سبوی

نرگس که بتاجداریست ارزانی

افراخته است سنجق سلطانی

از زر چه زند لاف که سرمایه ی او

پنج آقچه نقدست و درستی فانی

آنماه که بر میان کمر سازد موی

از سنبل سیراب نماید گل روی

گفتم سر زلفت دلم از دست ببرد

در تاب شد و گفت پراکنده مگوی

ای از لب لعلت می نوشین عرقی

بر خوان جمالت مه تابان طبقی

چون دفتر حسن تو ز هم بگشودند

افتاد بدست گل سوری ورقی