نه دود است این که بر اطراف روی شمع می افتد

پریشان می کند در ماتم پروانه، گیسویی

داد بی موجب عنانم را به دست رهزنی

آنچه من از دوست دیدم، کس ندید از دشمنی

بر نمی تابد دلم از نازکیها حرف سخت

صد شکست آید برین مینا، ز خارا گفتنی

سبز پوشیدن مکرر گشت ای سرو چمن

[...]

بس که هر سو رخنه دارد کلبه ام چون خانه گل

سر برآورده ست گویی از گریبان خرابی

من و ذوق باده نوشی، ز ایاغ صبحگاهی

گل نغمه تازه کردن، به دماغ صبحگاهی

شب زلفت از کفم شد، به چه عمر زنده مانم؟

که رسید روز مرگم، چو چراغ صبحگاهی

بکش ساغر پیاپی تا به رنگ ارغوان باشی

بنوش آب حیات از جوی مینا تا جوان باشی

مشو چون گردباد از انتقام سرکشی غافل

بخوان نقش زمین خود را، اگر در آسمان باشی

ز تاب غیرت عشق تو الفت برنمی تابم

[...]

چشم مرا آب داد، تازگی روی می

رنگ شکفتن گرفت، طبع من از بوی می

تازه دلی پیشه باد، سرخوشی از ریشه باد

سبزتر از شیشه باد، نخل من از جوی می

پریده بلبل و مانده ست آشیان از وی

به دست حادثه چون کاسه گدا خالی

از غم دنیا نباشد هیچ کس جان بردنی

کس نمی آید به این غمخانه غیر از مردنی

تلخی ایام بنگر، کام دل از وی مجوی

بحر پرآب است، اما نیست آبش خوردنی

ز خوان صحبت یاران، چو شیشه ساعت

بجز کدورت خاطر چه در گره بستی؟

بر ما چه سان نخندد، دام و قفس ز هر سو؟

کز صیدگه نخوردیم چیزی به غیر بازی

چو یاقوت از زمین هم در وطن گر پست تر باشی

ازان بهتر که در غربت به روی تخت زر باشی

به تعریف پدر شد منحصر حرف تو در مجلس

چه خواهی گفت اگر مانند عیسی بی پدر باشی

ما به جای قطره، دریا ریختیم از چشم تر

دیده ما را ببین وز ابر بارانی مگوی

گفتی که در دل تو، نگشود خاطر من

چون خاطرت گشاید؟ در تنگنا نشستی

چون گل تو خوش نشینی، کو حد آنکه گویم

کاین جا چرا نیایی، وانجا چرا نشستی

روز و شب جام به کف دارم و محروم شراب

همچو نرگس شده ام باده گسار عجبی

قتل ما بی دست و پایان را دلیری شرط نیست

کشتن سیماب می آید ز هر بی جرأتی

در ازل بر خویش راه پیش بینی بسته ایم

نیست چون آیینه هرگز در دل ما نیتی

می روی بی رخصت امشب، کس چه سازد جان من

[...]

رخ لاله، زلف سنبل، لب غنچه، صوت بلبل

همه چیز داری ای گل، چه کنم وفا نداری

در راه کوی جانان، منت کش بلد نیست

در قاصدی ندیدیم، چون اشک، سر به راهی

چون نگرداند ورق، از بیم آه و ناله ام؟

با گل کاغذ ندارد باد و باران دوستی

دلا در زیر بار آرزو بسیار می مانی

بیفکن بار خود را، ورنه از رفتار می مانی

نشد یک گل به شاخ بیکسی دمسازت ای بلبل

به امید که در غمخانه گلزار می مانی؟

ای که داری گله از دست فراموشی یار

ادب آن است که در خاطر او جا نکنی

صدف از خانه او قطره آبی نچشید

تکیه بر همت کم کاسه دریا نکنی

ای قدح، قلقل بسیار، کم از عربده نیست

[...]