ز اندیشه هجران و ز نادیدن یار

دل خون شد و دیده خون همی گرید زار

گویم ز غم فراق روزی صد بار

کاین عشق چه آفت است یارب زنهار

در عشق تو همچو ابر می گریم زار

وز درد چو برگ زرد دارم رخسار

از زردی روی و گریه ای طرفه نگار

در روی خزان دارم و در دیده بهار

ای پیل سوار خسرو شیر شکار

شیر فلک از نهیب تیغت تیمار

ز آن بازوی کار و پنجه تیغ گزار

یک زخم تو مرد و شیر را کرد چهار

پیوست فلک با من پیکار دگر

از یک غارم کشید در غار دگر

ای بر طاعت ز خلق در کار دگر

بنمای مرا جهان به یک بار دگر

این ابر چراست روز وشب چشم تو تر

وی فاخته زار چند نالی به سحر

ای لاله چرا جامه دریدی در بر

از یار جدایید چو مسعود مگر

اکنون که شدی به بتکده عاشق زار

پیش آر صلیب و زود بربند زنار

اکنون که همی قلندری جویی یار

مردانه بزی و از کسی باک مدار

مشکین کله تو گر شبست ای دلدار

خورشید در او چرا گرفته ست قرار

خیره ست در آن کله خرد را دیدار

دیدار بلی خیره بود در شب تار

نا رفته هنوز بوی شیرت ز شکر

خط را که به سوی عارضت داد گذر

همچون روش مورچه بر طرف قمر

بر روی نگار من خط آورد اثر

تا دیده ام آن روی چو خورشید انور

در آبم از این دو دیده چون نیلوفر

برداشته از آب چو نیلوفر سر

بر دیدن تو گشاده این دیده تر

اندیشه مکن به کارها در بسیار

کاندیشه بسیار بپیچاند کار

کاری که به رویت آید آسان بگزار

ور نتوانی به کاردانان بسپار

ای مهر تو چون چهار طبع اندر خور

وز پنج نماز شکر تو واجب تر

ای دشمن تو بمانده اندر ششدر

زیر قدمت باد سر هفت اختر

اندک اثر آبله بر دو رخ یار

گویی که به سوزنیست گل کرده نگار

یا همچو نم سحر در ایام بهار

خردک خردک چکیده بر گل هموار

در زندان تا کرد مرا گردون پیر

آن موی چو شیر گشت و آن رخ چو زریر

از پای درآورد مرا چرخ اثیر

ای دولت طاهر علی دستم گیر

سلطان ملک ای عزیز فرزند پدر

ای شاه پدر شیر کمربند پدر

شایسته و هشیار و هنرمند پدر

ای نازش و فخر نسل و پیوند پدر

چون پیرهنت گرفته ام تنگ به بر

بر نارم همچو دامن از پای تو سر

در گردن تو خورده دو دستم چنبر

انگشت چو خط روی در یکدیگر

از سنگم یا ز چیستم جان پدر

خود داند کس که کیستم جان پدر

تو مردی و من بزیستم جان پدر

بر مرگ تو خون گریستم جان پدر

بر مرگ تو چون نمویم ای جان پدر

رخساره به خون بشویم ای جان پدر

سامان خود از که جویم ای جان پدر

تیمار تو با که گویم ای جان پدر

می گویمت ای سعادت ای نیک پسر

در باب هنر کوش تو ای جان پدر

وین مایه بیندیش که از بهر هنر

بر تیغ گهی بینی و بر نیزه کمر

در غور فلک تعبیه ای ساخت چو ابر

بر هر شخ و که به حمله بر تاخت چو ابر

در چنگ چو آتشی سرافراخت چو ابر

هر کوه که بود پاک بگداخت چو ابر

گویی که هوا به زیر گردست امروز

با سرما خلق را نبردست امروز

دست من و پای من به دردست امروز

بفروز آتش که سخت سردست امروز