ای یافته از روی تو و رای تو دنیا

حسنی و جمالی و شکوهی و بهایی

از فهم تو و فکرت تو بر فلک طبع

نوری و شعاعی و فروغی و ضیایی

احوال مرا نزد تو دانی که نباشد

[...]

نز خلق هیچ کار مرا استقامتی

نز هیچ دوست، شرط وفا را اقامتی

از چرخ بی ثبات و زخورشید بی نوال

دارم چو ذره شخصی و چون چرخ قامتی

نه اشک میغ را چو بنانم عذوبتی است

[...]

ای سعد کرده فال مرا نامه هایی تو

اسمای روزگار و من بنده سعد تو

بر نامه تو عاشق زارم بدانکه هست

لفظش چو بوسه تو و خطش چو جعد تو

موی سیاه من ز زمانه سپید شد

وین نامه سپید شد از معصیت سیاه

زان تیره گشت همچو گنه چشم روشنم

تا نیز چشم من نکند درگنه نگاه

دلم به وقت جوانی امیر ظالم بود

به حق حق که اسیری ازآن امیری به

امیر ظالم را پادشاه عادل کرد

جمال پیری و آخر جمال پیری به

با موی سیه دلم قوی بود

اندیشه نکردم از ضعیفی

تا موی سپید دید چشمم

چون موی شدم ز بس نحیفی

همه ناخوانده روی نزد کسان

کس نبیند چو تو در هیچ کسی

چو برانندت باز آیی زود

چه کسی آدمیی یا مگسی

نیست با بار و برگ شاخ بقا

شاخ را بار و برگ بایستی

تا برستی ز مرگ عمر عزیز

مرگ را نیز مرگ بایستی

پیری آمد جوانی از من شد

سال بیشی گرفت و مال کمی

بترین وقت مرمراست که نیست

وقت پیری بتر ز بی درمی

مرا از شریعت بود سرفرازی

تو دایم چراغ طبیعت فروزی

بسوزی اگر با شریعت نسازی

و گر با طبیعت بسازی بسوزی

نادانی تو بر دوگونه بینم

ای آنکه تو نادان خاندانی

نادان تری از هر که هست نادان

و آنگاه ندانی که می ندانی

گر از مشک جوانی دور ماندم

دلم خو کرد با کافور پیری

ستایش از جوانی بر من اکنون

کزو شد عارضم پر نور پیری

رهنما از پی که بایستی

اگر این همرهان نبودندی

زیرکان راکه راست کردی کار

اگر این ابلهان نبودندی

چون تو را خوان و کاسه نبود

بیهده کوس مهتری چه زنی

بی مروت تو را منی نرسد

ای منی چند از این منیّ و منی

ای چو ابر و بحر بر هر نیک و بد دستت سخی

هر سوالی کز سخاوت باشد آن را پاسخی

از سخای مجلس تو، وز عطای دست تو

آن همی خواهم که گرداند بخیلان راسخی

گر تو را نسبت است و دانش نیست

نزد دانا کم از خسی باشی

هیچ نسبت ورای دانش نیست

دانش آموز تا کسی باشی

کبر کم کن که کبر کردن هست

ناپسندیده عقلی و شرعی

تو زخاکی و او ندارد کبر

تبع اصل باش اگر فرعی

زین مهتران عطا و سخا جستن

دانی که نیست مایه دانایی

زیرا که هست غایت نادانی

جستن ز چشم نرگس بینایی

به مشغولی روزگار اندرون

همی چشم دارم فراغ دلی

به شب نور خورشید جویم همی

شنیدی چو من هیچ بی حاصلی

ای زاقران چنانکه از قرآن

قل هو الله و آیت الکرسی

من زاقبال تو همی پرسم

تو ز ادبار من نمی پرسی