دلبر به جفا قلب دل ریش شکست

گفتم مشکن ز غم مرا بیش شکست

درویش زخوان حسن تو بوئی خواست

و آن آرزو اندر دل درویش شکست

از عمر چه خوشتر است وصلت آنست

وزجان چه عزیزتر لبت صد جانست

بویت اثر بهشت جاویدانست

خاک درت آب چشمه حیوانست

از فرقت چشمت آب چشمم خونست

شوقم به لقای تو ز شرح بیرونست

چشمی ست مرا ز درد چشمت گریان

ای چشم بد از تو دور چشمت چونست

هر دم غمم ای جهانفروز افزون است

هر لحظه دلم را تب و سوز افزونست

کی کم گردد ناز و نیاز تو و من

چون عشق من و حسن تو روز افرونست

ای سرو سهی تازه نهالت چونست

نازک تن چون آب زلالت چونست

در حجله نشسته دیدمت خندان لب

در خاک نهفته زلف و خالت چونست

در عشق دلم فراق بهر افتاده ست

وز صاف لطف به درد قهر افتاده ست

از مهر مهی نهفته در پرده راز

با شور و شری شهره شهر افتاده ست

چشمم که سرشک را روائی داده ست

از مهر تو بادل آشنائی داده ست

دل کشته تست وان نهان چون دارم

کم دیده به خون دل گوائی داده ست

چون نیست ترا مهر و وفا در رگ و پوست

واندر نظرت هر آنچه زشت است نکوست

من دشمن جان این دل پرهوسم

تا خود به چه خوشدلی ترا دارد دوست

زان غم که به رویم آمد از کرده دوست

دشمن ز نشاط می نگنجد در پوست

تا دشمن و دوست لاجرم می گویند

این زشتی ها ز آنچنان روی نکوست

در کار جهان نگر گرت تکیه بر اوست

تا بر تو شود گشاده کو دشمن خوست

در پشت پلنگ چون نمی ماند پوست

بر زین تو کی بماند ای زینت دوست

در دیده و دل نقش تو از بسکه نکوست

چون دیده و دل نشسته ای در رگ و پوست

از دیده و دل دوست ترت دارم از آنک

در دیده پسندیده ای و در دل دوست

عشقش که چو جان است نهان در رگ و پوست

از دوست نهفتنم ز بدمهری اوست

زآنروی که دوست کشتنش عادت و خوست

با دوست نگویم که ترا دارم دوست

ای دل سر همتم که چون چرخ فروست

ناید به جهان فرود با هر چه در اوست

خونم بر دشمن ار بریزد به از آنک

آب رخ من ریخته گردد بر دوست

قصاب که در گردن جان چنبر اوست

از پشتی حسن سنیه کرده ست و نکوست

با چرخ زند پهلو و دارد در پوست

دلداری دشمن و جگرخواری دوست

ایزد که جهان ساخته قدرت اوست

دو چیز ترا بداد و آن سخت نکوست

نه سیرت آنکه دوست داری کس را

نه صورت آنکه کس ترا دارد دوست

طاووس توام جلوه گر حسن تو دوست

هر جوهر و زر که بد برون داد زپوست

نه فاخته کز مشک خطت وام گرفت

وان مظلمه بازمانده در گردن اوست

من بودم و شمع و ساغر یک من و دوست

محروم می و شمع میان من و دوست

رازی که ز جان و دل نهفتم امروز

شد فاش به شهر از دهن دشمن و دوست

چشمم به جنازه تو چون درنگریست

خون ریخت که بی رخ تو چون خواهم زیست

زنهار ز چشم شوخ آن کز چو توئی

جان بستد و در جوانی تو نگریست

شه می دهدم نوید هر لحظه دویست

عقلم گوید نی بر این شاه مایست

با طبع وفا و مهر و آزرمش هست

با خنجر تیز و دل بی رحمش نیست

در عالم سفله از بنی آدم کیست

کو زد نفسی که نز پی مردن نیست

آنکو که دمی ز ناز خندید چو برق

کز حادثه همچو ابر سالی نگریست