ای دل غمم از غم کسی کمتر نیست

سربار عقیله توام در خور نیست

از من بگسل تو دانی و محنت عشق

ای بر سر کاری که مرا در سر نیست

بی روی تو عیش و کامرانی خوش نیست

بی صحبت تو جان و جوانی خوش نیست

ای مایه زندگانیم دیر مپای

باز آی که بی تو زندگانی خوش نیست

گفتی که دلت بر تن و جان مشفق نیست

در دعوی عشق نیز هم صادق نیست

دل نیست مرا ولی ز جان بیزارم

گر بر تو به صد هزار دل عاشق نیست

گرچه چو تو حق شناس در عالم نیست

مجروح توام وز تو مرا مرهم نیست

دنیا ز تو خواهم و نبخشی با آنک

پیش نظرت ز هیچ دنیا کم نیست

در بزم شهان چو آب من روشن نیست

جز بر سر خاک تیره ام مسکن نیست

آن شد که نبد رخصت بیرون شدنم

اکنونم اجازه درون رفتن نیست

غم کشت مرا و غمگسار آگه نیست

دل خون شد و دلدار ز کار آگه نیست

این با که توان گفت که عمرم بگذشت

در حسرت روی یار و یار آگه نیست

دلبر ز دل ممتحنم آگه نیست

زین حال بدینسان که منم آگه نیست

در حسرت روی یار و یار آگه نیست

بنگر که چگونه از غمم آگه نیست

سر نیست که در قبضه فرمان تو نیست

دل نیست که در طاعت و پیمان تو نیست

از پرورش جود به عهد تو نماند

یک نفس که پروده احسان تو نیست

خلوتگه جان جز شکن موی تو نیست

محراب دلم جز خم ابروی تو نیست

در چهره تو صورت جان می طلبم

کآئینه جان نمای جز روی تو نیست

دلها ز جفاهای تو بی گردی نیست

لبها ز غم تو بیدم سردی نیست

دردی دگرم نمای جز درد فراق

کز درد فراق صعبتر دردی نیست

دل نیست که از غمت در او دردی نیست

کس نیست که از تو بر دلش گردی نیست

من مرد ره عشق توام لیک این بار

آن صبر که پایمردیم کردی نیست

بی کلک تو آب روی منشوری نیست

بی دست تو دستگاه دستوری نیست

تا زحمت سایه بردم از خاک درت

بی سایه تو کار مرا نوری نیست

از وصل توام امید بهروزی نیست

وز قهر تو جز داغ جگرسوزی نیست

ور در عمری پیش رخت آیم باز

جز دیدن و حسرتی مرا روزی نیست

روزی نبود که با منت جنگی نیست

شب نیست که از تو بر دلم سنگی نیست

با من که زخون دیدگان رنگینم

گر صلح نداری آشتی رنگی نیست

در عشق به از رندی و خودکامی نیست

مستوری و عاشقی به جز خامی نیست

گرم است به نام زشت هنگامه عشق

افسرده تر از عشق و نکونامی نیست

شاها چو تو در سپهر دین ماهی نیست

دل را به جز از مهر تو دلخواهی نیست

چون بخت به خدمت تو می آیم لیک

چون حادثه نزدیک توام راهی نیست

نه اهل بهشتی تو بدین سیرت زشت

نه درخور دوزخی بدین خوی و سرشت

از ننگ تو خاموش شود نار جحیم

وز عار تو رضوان بگریزد ز بهشت

دی بگذشتم چو بیهشان بردر و دشت

وز بوی گلاب و گل دماغم پر گشت

گفتم که چه حالت است گفتند این دم

آن گلرخ سروقامت آنجا بگذشت

گرکسری و قارون شوی ای باد به مشت

بر عمر مکن تکیه و بر گردون پشت

کاین خاک همانست که قارون را خورد

وین چرخ همان است که کسری را کشت

در کوی تو آب چشمم از سر بگذشت

وز خاک در تو چشم من سیر نگشت

بر من مفشان تو دست تا نفشانم

از دست تو بر سر همه خاک در و دشت