آنکو رقم قضا بزد پیش از عقل

هرگز ندهد غنیمتی بیش از عقل

از عقل توانگری طلب کن نه ز مال

درویش ز مال به که درویش ز عقل

از عشق عنا یافتم از مهر الم

از یار جفا دیدم و از دوست ستم

از کرده و گفته می نیارم دم زد

کز کرده گناه آمد و از گفته الم

این کوزه که پر آب حیات است مدام

هر دم که لبت گردد از او نوش آشام

هم کام تو یابد از لبش آب حیات

هم آب حیات از لب تو یابد کام

هر آه که من به صبحگاهی زده‌ام

زان آتشی اندر دل ماهی زده‌ام

در خواب اگر دلت بترسد تو بدان

کآن لحظه من از سوز دل آهی زده‌ام

من نیستم آن کسی که هستی طلبم

یا کام دل از هواپرستی طلبم

ما را غم هشیاری و تنهائی کشت

معذورم اگر شراب و مستی طلبم

دوش از تو چو ناامید برگردیدم

بالین ز سرشک دیده پر خون دیدم

تا روز ز فرقت تو بر بستر درد

چون مار میان بریده می پیچیدم

هر چند که در تو بیشتر می نگرم

بیش است به دیدن تو میل نظرم

چون تشنه در خوابم لب بر لب آب

هر چند که بیش می خورم تشنه ترم

گفتی که به فریاد رسی یکبارم

زنهار دهی گره چو افتد در کارم

فریاد اگر چنین رسی فریادم

زنهار اگر چنین دهی زنهارم

دی گفت ز روی آزمون دلدارم

دل برداری ز من چنین پندارم

گفتم دل کو من از کجا دل ز کجا

آن دل که ندارم از تو چون بردارم

تا چند دریغ قلم رانده خورم

تا کی غم نامه های ناخوانده خورم

از عمر گذشته بسکه حسرت خوردم

روزی دو غم این نفس مانده خورم

بر من چو گذر کند بت کشمیرم

در دیده قیاس چشم مستش گیرم

بگذشت و به چشم خشم در من نگریست

دلدار که پیش خشم چشمش میرم

نز روزه فرض و مستحب می ترسم

نز سنت با رنج و تعب می ترسم

از گرسنگی روزه نمی ترسم لیک

از خوردن و خفتن به شب می ترسم

تا چند جفای این غم آباد کشم

و آزار ز هر بنده و آزاد کشم

گوئی شدم آفریده تا مدت عمر

از هر که شد آفریده بیداد کشم

زین دام بلا که در وی افتاد دلم

بس در که به روی فتنه بگشاد دلم

در عشق کسی که جوی خون می راند

خون راند ز چشم من که خون باد دلم

از بسکه رسد زخم غمت سوی دلم

با درد تو در ساخته شد خوی دلم

هر بام چو شام در نماز آرم روی

سوی در و بام تو بود روی دلم

شمعم که ز تست جانم ای جانانم

بی سوز تو زیست یک نفس نتوانم

گر باد وزد بر تو بمیرم در دم

ور دور شوی زمن برآید جانم

ترسم که شبی سحر دعائی بکنم

وز سوز به گریه های هائی بکنم

بیداد تو پیش دادگر بردارم

وز بی خبری ترا دعائی بکنم

هجر تو تباه کرد حالم چکنم

بگرفت ز جان بی تو ملالم چکنم

گفتی مگری منال در فرقت من

چون بی تو نگریم و ننالم چکنم

در از لب گوهر شکنش می خواهم

یک نکته ز شیرین دهنش می خواهم

او را همگی ز جان و دل می خواهند

اما نه بدینسان که منش می خواهم

هنگام وداع تا به منزل رفتیم

از آب دو دیده پای در گل رفتیم

توفیر سفر نگر که از صحبت تو

با دل برت آمدیم و بی دل رفتیم