تا شربت عاشقی چشیدم ز غمت

هر بد که گمانی بری کشیدم ز غمت

قصه چکنم به جان رسیدم ز غمت

آن به که نگویم آنچه دیدم ز غمت

شاها کرم تو راز کان بگشاده ست

تیر تو گره ز آسمان بگشاده ست

این صفه در این گشادگی دانی چیست

از دیدن تو دل جهان بگشاده ست

جز عشق تو سرمایه دین داری نیست

جز درد تو سرمایه هشیاری نیست

گردون به هزار غم گرفتار کند

آنرا که به درد تو گرفتاری نیست

این دوست‌وَشان که دشمن جان منند

در حسرت دانش فراوان منند

دانند هم ایشان که نه مردان منند

این ننگ زنان نه مرد میدان منند

دل در زر و سیم و دولت و بخت مبند

ای نیست بر اینها گره سخت مبند

جان در خور راحت است در رنج مدار

تن در خور تخته است در تخت مبند

دردت ز دلم بدر نمی داند شد

وین سوز تو از جگر نمی داند شد

نزد تو به سر دوان بیایم چکنم

چون بی تو مرا به سر نمی داند شد

کس را بر تو ز ناز تمکین نبود

این خود جنگ ست ناز چندین نبود

ای مردم دیده خویشتن بینی چیست

کین مردم دیده خویشتن بین نبود

حاشا که دلم کم تو گیرد هرگز

یا بر دگری مهر پذیرد هرگز

تا ظن نبری ای به دو لب آب حیات

کین آتش عشق تو بمیرد هرگز

ای باغ رخت گریز گاه نظرم

گر باشد صد هزار جان دگرم

[بیت دوم در نسخهٔ دیجیتالی مشکل دارد]

[بیت دوم در نسخهٔ دیجیتالی مشکل دارد] ...رم

گفتم مگر آتش جوانی ببرم

وز عشق تو آب زندگانی ببرم

زین گونه که در چشم تو ای مردم چشم

گشتم سبک آن به که گرانی ببرم

من کز نم دیده آسیا گردانم

کشتی بر خشک در سفر چون رانم

یک نامه نمی نویسد آن جانانم

این نامه نا نوشته تا کی خوانم

یک چند نهان سوی دل آرام شدیم

و اکنون به عیان جفت می و جام شدیم

ترسیدن ما همه ز بدنامی ماست

اکنون ز چه ترسیم که بدنام شدیم

آن رفت که کردمی نگه سوی تو من

خوشدل شدمی بدیدن روی تو من

رو رو که چو آگه شوم از خوی تو من

گر مشک شوی هم نکنم بوی تو من

این لشکر شاه فتح یابند همه

در نیزه گزاردن شهابند همه

چون ذره اگر چه بی حسابند همه

در تیغ زدن چو آفتابند همه

ای جان دل ریش بر مهان بیش منه

ای کاه ضعیف کوه بر خویش منه

کوته تر از آن است که پنداری عمر

چندین امل دراز در پیش منه

در خواب ندید چرخ اعلا چو منی

در جوف صدف نیافت دریا چو منی

وانگه چو توئی جفا کند با چو منی

در غصه چون توئی دریغا چو منی

ای سر تا پا به تازگی سرو سهی

از جمله نیکوان به خوبی تو بهی

بر حسن و جمال بیش می افزاید

چشم آر و را چو خاک بر روی نهی