ای طره تو ز مشگ و از عنبر به

روی تو ز ماه و قدت از عرعر به

گر قامت من چو زلف تو چنبریست

چون دور ز زلف تست آن چنبر به

گر سوی هوا دلم همی جوید راه

پیوند مرا سوی زمین آمد ماه

بر سنبل و بر سمن بیفزاید جاه

کز سنبل و از سمن شود ماه تباه؟

دوش آمد دست سوده و آسوده

آسوده ز رنج و مشک بر مه سوده

پالوده ز دست با سلخ آلوده؟

آلوده ز شادی و ز غم پالوده

ای عالم علم جاودان از درگاه

دربان ملک مرا براند از درگاه

چون قصد سلام داشتم چندین راه

از بهر سلام کرده ام چندین گاه

ای زهره جبین نیست چو رخسار تو ماه

نه تیره شبی بسان زلف تو سیاه

خط تو دمید و شد تبه، حسن رخت

از سنبل تر بلی شود ماه تباه

ناگه ز درم در آمد آن سرو سهی

پر غم دل من کرد ز هر غصه تهی

از نار و بهیش یافتم روزبهی

بسپرد بیکبار بمن نار و بهی

تا از بر من تو دوست دور افتادی

جان و دل من دور فتاد از شادی

بستی کمر هجر و بد و بیدادی

تا خون دلم ز دیدگان بگشادی

گر برده دلم بر تو حاصل نبدی

از خون دلم دو پای در گل نبدی

گر این دل تو بنزد من ناوردی

گر با دل من دل تو یکدل نبدی؟

تا جامه مدح تو بپوشید رهی

با چرخ ستمکاره بکوشید رهی

تا از تو حدیث خوش نیوشید رهی

از شیر ژیان بدوشید رهی

اقبال و مراد و کامرانی داری

بر بخت بلند مهربانی داری

پیروزی و فر آسمانی داری

کام و دل و دولت و جوانی داری

هرگه که کنی مصاف لشکر شکنی

وز خشم و رضات شهد و شکّر شکنی

هر روز یکی سپاه دیگر شکنی

گر قصد کنی جهان به هم برشکنی

چندین سخن تلخ شنودن تا کی

آزار بر آزار فزودن تا کی

بر جای وفا جفا نمودن تا کی

نیکی کشتن بدی درودن تا کی

زانگه که مرا بیافریده است خدای

هر روز فزون بود مرا دانش و رای

گر بفکندم طعنه بدگوی ز پای

بتواند کند کوه را باد ز جای

صد بوسه بدادمش بزیر کف پای

صد خواهش کردم که روی بر بنده نمای

نشنود که بود رأی او دیگر جای

خوبان همه صد روی بوند و یکرای

راز دل ازین و آن نهفتن تا کی

نقش طرب از هر سه ستردن تا کی

از دوست جفا و جور خوردن تا کی

دیدن بدی و بهی شمردن تا کی

ای ترک بگنجه از کجا افتادی

کاندر دل و جان من فکندی شادی

یک بوسه مرا به مستی اندر دادی

ای ترک همیشه مست و خرم بادی

افکنده و کنده است آن شمع سرای

افکنده کمند و کنده بدخواه ز جای

نوشیده و پوشیده و استاده بجای

پاشیده شبه بر گل و پوشیده قبای

گر دل بوفای تو هبا داشتمی

این شهر ز جور خلق بگذاشتمی

من با تو اگر تخم بلا کاشتمی

نادیده شمردمی و برداشتمی

عناب لبا چو برگ عناب شدی

بدرنگ بیامدی و بشتاب شدی

نادیده منت تمام نایاب شدی

چون رنگ بیامدی و چون آب شدی

هرچند تو در کنار من بیشتری

زی جان و دلم بدوستی پیشتری

گر بر دل من ز غمزه چون نیشتری

از خویشتن و خویش مرا خویشتری