گل باغ فضلم زلال میم ده

گر امید داری که بشکفته باشم

چنان ساز کامشب ز می مست و طافح

به عزم صبوح دگر خفته باشم

هر آن عمری که آن از کام دل بر گوشه ای افتد

ز من پرسی من این را از حساب عمر نشمارم

اگر اطراف عالم را بجویند اندرین دوران

حریف همدم و هم غم نشاید یافت پندارم

مرا در کارها دایم میسر باد عون حق

[...]

خسروا! بر بساط خدمت تست

قدم طبع آسمان سایم

چون وطن بر ستانه تو کنم

سر چرخ برین سزد جایم

شکر یزدان که عقد مدحت تست

[...]

به خدایی که در موجودات

جز به امرش نمی شود منظوم

که بماندم چو قالبی بی روح

تا ز دیدار تو شدم محروم

دین پناها! دم جانبخش ترا

نفس روح امین می گویم

وز سخن های تو یک نادره را

رشگ صد در ثمین می گویم

نیست مثل تو نه در صوب عراق

[...]

صاحبا! داننده اسرار می داند که من

جز به مدحت ده زبان چون غنچه سوسن نیم

روی من همچون لب کلک تو دایم تیره باد

گر برای مدح تو در عالم روشن نیم

مرد میدان فصاحت من توانم بود از آنک

[...]

سعد دین اسعد آن یگانه دهر

زو دو من باده خواستیم سه تن

تا بنوشیم با چهار حریف

پنجگان پنجگان می روشن

می فرستاد شش منی که از آن

[...]

جنت دنیاست عرض این همایون بارگاه

راحت جاوید را در ساحت او خانمان

دل گواهی می دهد کاین کعبه اقبال را

کرد معمار فلک دایم به معموری ضمان

پیش آن ایوان اگر تقدیر، دستوری دهد

[...]

این قوم نگر که باز هستند

در ملک قوام بی قوامان

از خبث عقیده زرد رویان

وز خون پیاله سرخ فامان

از دم سردی فقاع طبعان

[...]

ای خواجه تویی معامل من

برخیز ز خواب و چشم وا کن

بردار ترازوی زنخدان

وین گو ز مرا به پشم وا کن

ای صدر بکن هر چه توانی ز تغافل

تا روز خود از وعده تو می شمرم من

باشد که ادب گیرم و جایی ننشینم

چون سیلی مطل تو فراوان بخورم من

از شعر و تقاضا دل و مغزم به خلل شد

[...]

خدایگانا! معلوم رای روشن تست

خلوص بندگی و شرط نیک خواهی من

من آن کسم که مرا آن محل و مرتبه نیست

که کار ملک نکو گردد از تباهی من

من آن گدای سخن پیشه ام که وقت سخن

[...]

ای کلک تو بر عروس کاغذ

صد عقد ز مشگ ناب بسته

دست و قلمت کلاله حور

بر گردن آفتاب بسته

بویی ز تو چرخ شیشه کردار

[...]

شاها! تویی آنکه از دل تست

آوازه ماه و خور شکسته

صد بار کف چو آفتابت

بر ابر بهار بر شکسته

بر چهره ملک دست فتحت

[...]

پذرفته ای گلاب دعاگوی خویش را

ای از تو جود، کام دل خویش یافته

من بر امید آنکه به وعده کنی وفا

ده قطعه در ثنای شریف تو بافته

اکنون روا مدار که نومیدیم کند

[...]

ای رای رفعیت آسمان را

پیموده و در میان گرفته

خاک قدم تو منزل خویش

بر تاریک آسمان گرفته

بیشی زجهان ازین سبب راست

[...]

ای سرافراز مهتری که به دهر

کس ندیدست چون تو آزاده

دولت از بوستان فضل، ترا

هر زمان تحفه دگر داده

مادر بخت بهر خدمت تو

[...]

خرد را دوش گفتم کز که نازند؟

طبایع هر چهار و چرخ هر نه

پس از اندیشه شافی مرا گفت

ز رای اوحدالدین عز نصره

عیسی نفسا! تویی که هر دم

لطف و کرم از نوم فرستی

وز قرصه آفتاب دولت

قسمت همه پرتوم فرستی

مردم نیم از ره حقیقت؟

[...]

زهی ملک بخشی که خصمت ندارد

بجز تیره روزی و جز تنگ عمری

منم بلبل باغ معنی و لیکن

شدم آرزومند قمری ز غمری

همانا بکن صید اگر می توانی

[...]