این دیده به راه انتظاریست مرا

وین گوش به گفتگوی یاریست مرا

دیگر سوی که بینم و از که شنوم

این هر دو چو از برای کاریست مرا

افگار توام تاب و توانی بفرست

بیمار غمم قوت جانی بفرست

از نامه خشکی بتو راضیست طبیب

گر نیست گلی برگ خزانی بفرست

بازم به کمین غمزه پنهانی هست

زخمی به دل از کاوش مژگانی هست

تا چند تو بر گریه ما می خندی

گویا نشنیده ای که هجرانی هست

ای آنکه همیشه جور کارت باشد

آوردن عاشقان شعارت باشد

این دیده که بی روی تو خون می گرید

تا چند براه انتظارت باشد

گر فلک سازد جدا زان گوهر یکتا مرا

چون صدف گردد کف افسوس سرتاپا مرا

ترسم آن آتش که از عشق تو سوزد بر سرم

رفته رفته افکند مانند شمع از پا مرا

چندان غم هجران تو در دل دارم

روزی که فلک از تو بریده است مرا

می دانم آنکه آفریده است مرا

کس با لب پرخنده ندیده است مرا

در بزم تو هر کس که می ناب خورد

دور از تو به جای باده خوناب خورد

یارب نرسد زسنگش آسیب شکست

جامی که ازو تشنه لبی آب خورد

دنبال من آن به که تکاپو نکنید

وآنجا که منم نگه به آن سو نکنید

ای همنفسان به جان خود رحم کنید

آن گل که ز خاک ما دمد بو نکنید

هرگز دل من به عیش فیروز مباد

بی ناله زار و آه جانسوز مباد

گر روز خوش اینست که یاران دارند

یارب شب محنت مرا روز مباد

هرجا که سگیست آستانی دارد

هر جا مرغیست آشیانی دارد

جز درگه تو، طبیب خو کرده به غم

کافر بادا اگر گمانی دارد

تا از تو زجور فلک افتادم دور

یکدم دل خویش را ندیدم مسرور

مشتاق توام چون به گلستان بلبل

محتاج توام چون به صبوحی مخمور

رسم و ره آن یار ستمکار نگر

ناکامی یار و کام اغیار نگر

با ما در کینه میزند دلبر بین

با یار ستیزه می کند یار نگر

رفتی تو رفت زندگانی افسوس

آمد پیری و شد جوانی افسوس

باز آ که گذشت عمر و نزدیک رسید

آن روز که گوئی از فلانی افسوس

گفتی که کیم؟ گوشه نشینی که مپرس

خو کرده به هجر نازنینی که مپرس

می نوش به شادی و تو خوش باش که من

دارم دلی و دل حزینی که مپرس

هر کس به من سوخته خرمن سازد

شرطست که با ناله و شیون سازد

بر شاخ گلی که سرزند از خاکم

ای کاش که بلبلی نشیمن سازد

عمریست که از دلم جنون می جوشد

از دیده ام اشگ لاله گون می جوشد

در وادی عشق چشم گریان منست

آن چشمه کزو همیشه خون می جوشد

ای آن که چو بگذری تو بر یاد دلم

جز گریه نگیرد زغمت داد دلم

تا از تو جدا فتادم ای وای بمن

یادت نرسد اگر به فریاد دلم

خواهم که سرود عشق بنیاد کنم

از عهد گرفتاری خود یاد کنم

از بسکه در آرزوی دام و قفسم

آزادم و جستجوی صیاد کنم

دردا که بت ستیزه کاری دارم

وز غمزه او جان فگاری دارم

مردم گویند روزگارت چونست

می پندارند روزگاری دارم

عمریست که تیره روزگارم چکنم

افتاده ز چشم اعتبارم چه کنم

گر وقت گریبان شده دستم چه عجب

رفته است ز کف دامن یارم چه کنم