کدام باد بهاری وزید در آفاق

که باز در عقبش نکبت خزانی نیست

خانه پر گندم و یک جو نفرستاده به گور

غم مرگت چو غم برگ زمستانی نیست

خواب خرگوش و سگ اندر پی خطاست

خواب خود در چشم ترسنده کجاست

این خانه که خانه وبال است

پیداست که وقف چند سال است

انگار که هفت سبع خواندی

یا هفت هزار سال ماندی

آخر نه اسیر بایدت گشت

[...]

چند استخوان که هاون دوران روزگار

خوردش چنان بکوفت که مغزش غبار کرد

چرا دل بر این کاروانگه نهیم

که یاران برفتند و ما بر رهیم

تفرج کنان، بر هوا و هوس

گذشتیم بر خاک بسیار کس

کسانی که از ما به غیب اندرند

[...]

که هان منشین که یاران برنشستند

بنه برنه که ایشان رخت بستند

پیش از آن کت برون کننده از ده

رخت بر گاو و بار بر خر نه

فغان کاین ستمکار گوژپشت

یکی را نپرورد کاخر نکشت

سر سروران رو به خاک اندر است

تن پاکشان در مغاک اندر است

از آن خسروان خوار و فرسوده بین

[...]

چو پنجاه سالت برون شد ز دست

غنیمت شمر پنج روزی که هست

مخسب ای گنه کرده خفته، خیز

به قدر گنه آب چشمی بریز

تاکنون کردی گنه دیگر مکن

تیره کردی آب، افزون تر مکن

هر که در این خانه شبی داد کرد

خانه فردای خود آباد کرد

نیامد بدین در کسی عذر خواه

که سیل ندامت نشستش گناه

ای یک دله صد دله دل یک دله کن

مهر دگران را ز دل خود یله کن

یک صبح به اخلاص بیا بر در ما

برناید اگر کام تو از ما گله کن

قدر وقت ار نشناسی تو و کاری نکنی

بس خجالت که از این حاصل اوقات بری

پاسبان حرم دل شده ام شب همه شب

تا در این پرده جز اندیشه او نگذارم

به غفلت تا به کی عمری چنین تنگ

به منزل کی رسی پائی چنین لنگ

گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی

روا بود که ملامت کنی زلیخا را

صحبت نیکان ز جهان دور گشت

خوان عسل خانه زنبور گشت

سایه کس، فر «همائی» نداشت

صحبت کس، بوی وفائی نداشت

با نفس هر که برآمیختم

[...]

آه از این صفرائیان بی هنر

چه هنر زاید ز صفرا دردسر

این نه مردانند اینها صورتند

مرده نانند و کشته شهوت اند