راستی کن که راستان رستند

در جهان راستان قوی دستند

قلب روی اندود نستانند در بازار حشر

خالصی باید که از آتش برون آید سلیم

نه بر اوج ذاتش پرد مرغ وهم

نه در ذیل وصفش رسد دست فهم

نه ادراک در کنه ذاتش رسد

نه فکرت به غور صفاتش رسد

که خاصان در این ره فرس رانده اند

[...]

آتش فکنی یکسره در خرمن هستی

روزی ز پس پرده اگر رخ بنمائی

پر عنبر سارا کنی این حقه گردون

گر یک گره از طره مشکین بگشائی

زبان بسیار سر بر باد داده است

زبان، سر را عدوی خانه زاد است

زبان بریده، به کنجی نشسته صم بکم

به از کسی که نباشد زبانش اندر حکم

تأمل کنان در خطاب و صواب

به از ژاژ خایان حاضر جواب

چو در بسته باشد چه داند کسی

که گوهر فروش است یا پیله ور

این دهان بستی دهانی باز شد

کو خورنده لقمه های راز شد

در شاهراه جاه و بزرگی خطر بسی است

آن به کزین گریوه سبکبار بگذری

در چهی انداخت او خود را که من

در خور قعرش نمی یابم رسن

آنچه منصب می کند با جاهلان

در فضیحت کی کند صد ارسلان

یثرب به باد رفت به تعمیر ملک شام

بطحا خراب شد به تمنای ملک ری

ملالت گرفت از من ایام را

که کنج ارم برده آرام را

در خانه را چون سپهر بلند

زدم بر جهان قفل بر خلق بند

یکی مرده شخصم به مردی روان

[...]

بالای فلک ولایت اوست

هستی همه در حمایت اوست

رو به اندر حیله پای خود فشرد

ریش خود بگرفت و آن خر را ببرد

مطرب آن خانقه کوته که تفت

دف زند که خر برفت و خر برفت

خیال نظر خالی از راه او

ز گردندگی دور خرگاه او

نبارد هوا تا نگوید ببار

زمین ناورد تا نگوید بیار

که را زهره آنکه از بیم او

[...]

پادشاهی نیستت بر ریش خود

پادشاهی چون کنی بر نیک و بد

بی مراد تو شود ریشت سفید

شرم دار از ریش خود ای کج امید

ملک را تو ملک غرب و شرق گیر

چون نمی ماند تو آن را برق گیر

مملکت کان می نماند جاودان

ای دلت خفته تو آن را خواب دان

منه دل بر جهان کاین یار ناکس

وفاداری نخواهد کرد با کس

چه بخشد مر تو را این سفله ایام

که از تو باز بستانند سرانجام

ببین قارون چه دید از گنج دنیا

[...]

اینکه در شهنامه ها آورده اند

رستم و روئینه تن اسفندیار

تا بدانند این خداوندان ملک

کز پس خلق است دنیا یادگار

این همه رفتند ما ای شوخ چشم

[...]