سوی خسرو آورد روی از هوا

پراندیشه شد شاه فرمانروا

مهین تر برادرش خواهم نوا

کجا هست بر روم فرمانروا

ستونی دگر شاه فرمانروا

برآورد سیصد گز اندر هوا

ز دریا نی تن شده در هوا

به فرمان یزدان فرمانروا

چنان کن که پرّنده مرغ هوا

شود زی جزیره، نداری روا

کنم با تو پیمان و گیرم گوا

که گر دشمن آید نداری روا

ز ناگاه جمشید فرمانروا

نشسته بر اسبی میان هوا

همه ساله با کام و خفت و هوا

دل زوش بر تنْش فرمانروا

ز شاه تو این نامه ی بینوا

ز روی خرد هم نباشد روا

ز راه خدایی ندیدی روا

که باشد چنان بوم و بر بینوا

بدو گفت شاه از ره مرغوا

که فیروز بادی و فرمانروا

گروهی ز بیم و یکی از هوا

همی داشت آیین او را روا

ز فوّاره بر شد بسوی هوا

از آن شاد شد شاه فرمانروا

از آن بُرجها آب فرمانروا

چهل گز چو طاقی شود بر هوا

تهی شد ز پرنده روی هوا

ز چرنده روی زمین بی‌نوا

گرفت آن هنرمندش اندر هوا

چو دید آنچنان شاه فرمانروا

چنین تا بگشت از میان هوا

درخشنده خورشید فرمانروا

ز نوک سنان‌ها میان هوا

ز خاک پی اسب فرمانروا

به روزِ سیم چون خنک شد هوا

فرو رفت خورشید فرمانروا

بر آن بر همه بزمگه شد گوا

شهنشاه کژی ندارد روا