ز ما آفرین بر جهان آفرین

که او سزد بر جهان آفرین

برآرنده مردم از تیره خاک

نگارنده تن بدین جانِ پاک

فرازنده ماه و مهر و سپهر

[...]

پذیره محمد سرِ راستان

کزو شد جهانی پر از داستان

به یک شب دو گیتی سراسر بدید

پس آنگه سوی قاب فوسین رسید

براق اسب بد جبرئیلش دلیل

[...]

اگر خویشتن را ببینی درست

به یزدان ترا راه باید نخست

تو خود خویشتن را ندانی همی

سخن بر زبان خیره رانی همی

از آوردگه چون نداری نشان

[...]

کس اندر جهان جاودانه نماند

ترا پیش یزدان بهانه نماند

تن تو بسانِ سپه ساخته است

زدانش درفشی برافراخته است

همه مایه تن به مغز اندر است

[...]

فزون گشته ده سال تا روزگار

برآشفت بر نامور شهریار

سر تاجداران ملکشاه شاه

از آن گه که شد سوی آن بارگاه

جهان همچو دریا درآمد به جوش

[...]