گه از سلم گفتی سخن گه ز تور

گه از درد ایرج شدی ناصبور

تهمتن ز گودرز چو گشت دور

ز دوریش گودرز شد ناصبور

ده و دو تن از مرد کشت و ستور

بدیدند کشواد و قارن ز دور

به هم شاد بودند چون ماه و حور

به یک جایشان منزل و خواب و خور

رسیده مر آن شیر شرزه به شور

همی‌خواست تا بر درد چرم گور

به نزدیک بانو چو شد نره گور

نهاد او سر خود به پای ستور

همانا اجل با تو آورده زور

که از پای خود آمدستی به گور

که ما را همانا بشد بخت کور

شده آب در پنجه سخت شور

بگفت این و از دادگر خواست زور

به نیروی دادار کیهان و هور

به مغرب چو تنگ اندر آورد هور

ز شب چون شبه گشت رنگ بلور

ز سر بفکند این کلاه غرور

کند گر به هستی زسر نیزه دور

بدین گونه تا سایه گسترد هور

به هم هر دو جنگی نمودند زور

که ای داور ماه و پروین و هور

فرازنده دانش و فر و زور

هم از تست فیروزی و فر و زور

مکن شرمگین مر مرا پیش پور

بکشتند بسیار آهو و گور

دویدند از چشمه نزدیک و دور

که بر ما بد آمد ز گردنده هور

که نی زر به کار آید ایدر نه زور

چنین گفت کای نامداران تور

کجا شیر ترسد ز یک دشت گور

اگر یار باشد خداوند هور

فزاینده دانش و پر و زور

گرانمایه دستان خورشید نور

برآمد چو جمشید بر تخت خور

پس آنگه برآمد به بالای بور

چو شیری که بر گور آید به شور