نشان باغ بهشت آن جمال و حاجب و زلف

لب تو ساقی جانبخش و کوثر ابرار

بگوهر آن خط سبز تو خاتم خوبی

قد تو سایه طوبی کشیده در رفتار

از آن کشد همه این واله از تو داغ فراق

که نیست باده اش از نوش وصل نوشگوار

دمی که جرعه عشرت ز جام وصل کشم

کشد ز بخت بد آن چشم ره زنم بخمار

زصد نگار تو داری ز بی نیازی ننگ

ز صد هزار فقیرت به دلنوازی عار

فتاده سر و بپایت همین هنر دارد

که جان برای قدت میدهند سرو و چنار

یقین که سیمتنی لیک آتشین لعی

یقین که غنچه لبی لیک شکرین گفتار

ضرورش از رخ چون یاسمین سیم تنست

دلی که از چمن دوستی است برخوردار

نشسته ام همه شب دل حزین براه ستم

لب از فغان چو سگان بازو چشم کرده چهار

چرا تو تابی از افغان رخ ار چو سگ نالم

که هستمت همه شب پاسبان من بیدار

ملول از همه غم کیست چون من بی بخت

[...]

سرم فدای رهت مست من نظر کن باز

که باز عربده دارد دو نرگست دربار

عجب که عربده دارد غم تو بر دل و دین

غم تو غارت دین باشدش یقین کردار

اگر چه دارد اسیر غم تو آه و فغان

[...]

تبیست در تن من گرم دلبرا قدمی

که دانم از قدمت وار هم ز تابش نار

ترا ز عین وفا خواستم من از ایزد

بیاوصدق و صفابین و خشم و کین بگذار

وجود من که نمودش بدولت شاه است

[...]

حاجب گوهر لب تو خاتم خوبی خط تو

ساقی کوثر لب تو سایه طوبی قد تو

خط تو خاتم خوبی شب تو حاجب گوهر

قد تو سایه طوبی لب تو ساقی کوثر

که تیغ عدل شدش صیقل دل از زنگار

چو حیدر از قبلش هست روح بانیکان

شدست هوش دل ایجان ز دست باد ستم

کی آوری بفغانش بصبر با دست آر

ایا حریف طرب چون وزید باد بهار

چو لاله می خور و مهر از زمانه چشم مدار

هباست بی می و گل عمر آتشی در زن

بهر چه دارد از اندیشه ات چو بوتیمار

رسید لاله و دارد بهر کمین خاری

[...]

سمن چو ساقی دلجو به لاله زار آمد

که تا چو لاله برافروزد از رخش انظار

یقین که مستی بلبل چو غنچه پنهانیست

حیاتش از می ریحانیست آن خمار

در آبباغ گل اکنون که همچو جنت شد

بچین گلی که چو حور آمده است دیده گمار

کجاست نسبت یار از نسیم بستانش

چو حور اگر چه شمیمست گلشنش عطار

هوای باده و جعد بنفشه دام دلست

گذر چو نیست ازین دام دل بیاد بیار

نه گر تو سنبل تر تافتستیش ای باد

بقصد دل چه بهم بافتستیش صد بار

وجود سنبل اگر سوخته چو بلبل شد

وجود بلبل ازو سوخت همچو سنبل زار

مگر از شاه ولایت نظری یافته است

ندید چشم فلک همچه شاه اسماعیل

گیرد از آن رو همه کس دامنش

فروغ اختر دولت از و نگر بیقین

آفتابیست کزو نجم سعادت رخشد

وجیه روی و بعلم و هنر از آن ابری

همای سدره نشین باز آید از پندار

به خواریند حسودان تو ولی نازند

بمال و اینهمه را جز ز نعمتت مشمار

رود ز غصه خراب از درت عدو هر چند