تا تو رفتی کار صبرم با جنون افتاده است

داغ دل چون لاله در گرداب خون افتاده است

از شعاع روی او آفتاب درتاب است

پیش مهر رخسارش ماه کرم شب تاب است

کی به دولت دنیا می رسد زخامی ها

تاب گوهری نبود رشته را چو بیتاب است

آنکه کوه درد را بر آه بی بنیاد بست

از نفس مشت غبار جسم را برباد بست

می تواند نالهٔ دل را به گوش او رساند

درد را از رشتهٔ آه آنکه بر فریاد بست

همچو گلبن غرق خون شد سرو آهم بی‌رخت

چون رگ بسمل تپد تار نگاهم بی‌رخت

می‌چکد خونم ز دل چون می‌روم از خویشتن

می‌توان چیدن گل حسرت ز آهم بی‌رخت

نونهال من بسی از شاخ گل رعناتر است

سرو من بسیار از شمشاد خوش بالاتر است

هست خوبان را دورنگی در خور حسن و جمال

از گل رعنا بت زیبای من رعناتر است

مرا خون دل از دست جانانه ای است

که هر نقش پایش پریخانه ای است

نبود دلی که در طلب اعتبار نیست

آسودگی گل چمن روزگار نیست

از فیض داغ عشق که گل گل شکفته است

دل را امید و بیم خزان و بهار نیست

در عشق فتح باب دل از اضطراب هاست

انگشت موج عقده گشای حباب هاست

خلوت نشین دیدهٔ من تا شدی بناز

از پردهٔ خیال برویت نقاب هاست

ای خودآرا ترسم از پهلوی دلآزاریت

دود برخیزد چو شمع از طرهٔ زرتاریت

همچو آن چشمی که مژگان باز در دیدن کند

برتنم بگسیخت تار بخیه زخم کاریت

با تو در پیری دلم جویای الفت گشته است

تا قدم خم گشت قلاب محبت گشته است

آب و رنگ حسنش از جوش نیاز عاشق است

بر گل آن رو سرشک ما طراوت گشته است

سهل باشد دل گر آن چشم سیه دزدیده است

داغ از بیداد او کز من نگه دزدیده است

کار دست انداز حسن او زبس بالا گرفت

بارها خورشید را از سر کله دزدیده است

پیوسته عشق درصدد خودنمایی است

این سرو و قمری و گل و بلبل بهانه ای است

شبهای وصل هر مژه برهم زدن مرا

بسیار دردناک تر از تازیانه ای است

ما بیدلان غریب دیار چمن نه ایم

[...]

ابروست که بر چهرهٔ دلدار بلند است

یا مطلع برجستهٔ بسیار بلند است

در ظرف خیال تو محال است درآید

پست است ترا دانش و اسرار بلند است

بگرفت دل از تربیت جسم که خانه

[...]

دیدم کلاه ابروی آن کجکلاه کج

از پیچ و تاب شد به دلم تیر آه کج

کج کج بود خرام سیه مست باده را

چشمت از کند به سوی من نگاه کج

افغان دل به نالهٔ زنجیر شد بدل

[...]

شد در آگاهی یکی صد زو دل دانا چو موج

محشر خورشید می گردد زند دریا چو موج

نیست مانند صدف دل بستگی با گوهرم

می زنم بر بحر پشت پای استغنا چو موج

هست سیماب دلم را زندگی در اضطراب

[...]

ریزد از هر حلقهٔ آن زلف عنبر بار کج

صاف کیفیت به رنگ ساغر سرشار کج

ای که با قد دو تا مست شراب غفلتی

خواب راحت می کنی در سایهٔ دیوار کج

مستی چشم تو از کج کج نگاهی ظاهر است

[...]

دل زند پهلو به نور وادی ایمن چو صبح

‏ گر به استغنا فشاند بر جهان دامن چو صبح

دولت وصل از گریبان تو سر بیرون کند

گر کنی پیراهن هستی قبا بر تن چو صبح

داغ مادرزادش از خورشید نورانی تر است

[...]

با صفای سینه دایم توامانم همچو صبح

نیست غیر از مهر جنسی بر دکانم همچو صبح

لب فروبستن مرا شد پردهٔ حسن کمال

بی تو در جیب نفس دایم نهانم همچو صبح

بسکه سر تا پایم از بیداد او درهم شکست

[...]

هر کس شود اسیر تو بالا بلند شوخ

از خود رود به دوش فغان چون پسند شوخ

بیرون کسی ز دائرهٔ حکم زلف نیست

برگردن که حلقه نزد این کمند شوخ

ترسم که چون نبات لبش را دهد گداز

[...]

نوبهار است و شد از بسکه فراوان گل سرخ

کوه و صحرا برد امروز به دامان گل سرخ

باغ را موج صفا از سر دیوار گذشت

کرده تا در چمن نامیه طوفان گل سرخ

نکهت طرهٔ مشکین تو دارد زانرو

[...]