المنة لله که به کوی تو مقیمم

هر دم رسد از حلقه ی زلف تو نسیمم

ای خاک درت جنّت و فردوس نعیمم

در بارگهت چون سگ اصحاب رقیمم

ای آنکه خدا گشته ز روی تو پدیدار

دارم به خدا، من به خداوندی ات اقرار

بستم صنما از سر زُلفین تو زُنّار

خواندم صنمت لیک برِ مردم هشیار

ای سرّ نهان، سرّ نهان از تو چه پنهان

عالم همه اندر، صفت ذات تو حیران

در شکّ و گمانند چه دانا و چه نادان

از چهره برافکن دمی این پرده ی امکان

ای آنکه قضا بنده ی حکمت ز ازل شد

وی آنکه قدر، امر ترا، ضرب مثل شد

تعبیر زحق حُبّ تو بر خیر عمل شد

من بی عمل و عمر همه صرف امل شد

هرکس که ز میخانه ی عشق تو خورد می

مستانه ره خُلد برین را کند او طی

فیض تو چه فیضیست که لایلحقه شیئی

بُرده است مگر خضر، به سرچشمه ی آن پی

ای آنکه حدوث تو قِران با قِدم آمد

از جود تو عالم به وجود از عدم آمد

بطحا، ز طفیل حرمت تا حرم آمد

هر خار و خسی در حرمش محترم آمد

ای دست خدا کار، به ما گشته بسی تنگ

طاعون به محبّان تو گردیده قوی چنگ

این حادثه در شهر نجف نیست خوش آهنگ

عار است به ما، در بر اغیار و بود ننگ

ترسم که حسودان به من این نکته بگیرند

کای آنکه امیران تو بر مرگ امیرند

گر، راست بود امر شود تا که نمیرند

دانی که حسودان، سخن حق نپذیرند

زن طعن به طاعون که از اینجا بگریزد

در کشور اعدا، رود آنجا بستیزد

با ما نستیزد، که ز ما مهر تو خیزد

ز اشجار ولای تو اگر برگ بریزد

هر چند که ما صاحب جرمیم و جنایت

امّا کرم و جود ترا نیست نهایت

از ما بدی و از تو همه لطف و عنایت

در روز جزا، باز دو صد گونه رعایت

ما را نبود واسطه یی غیر حسینت

سوگند عظیمیست به جان حسنینت

حق نبی و آل خصوصاً به حسینت

آن کشته ی شمشیر جفا نور دو عینت

زین واسطه ما را نبود، برتر و بهتر

در نزد تو ای شیر خدا، میر غضنفر

ماییم و حسینی چه به اینجا چه به محشر

این واسطه گر نیست قبول درِ داور

آن کشته اگر چاره ی این غم ننماید

مشکل کسی این عقده ی مشکل بگشاید

ما، بد زبدان غیر بدی هیچ نیاید

او هی کند احسان و به احسان بفزاید

ای جان جهان، جان جهان باد فدایت

جان و دل ما بسته ی زنجیر ولایت

شد پیر «وفایی» به ره مهر و وفایت

با جرم و گنه آمده بر درب سرایت