|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر بیان می‌کند که جز عشق و محبت هیچ چیز ارزشمندی در دنیا نمی‌بیند. او به گنجینه‌ای در دل خاک و یک شعله‌ی زنده اشاره می‌کند و از درد و غم ناشی از جدایی می‌گوید. همچنین به این نکته اشاره دارد که تا زمانی که زاهد پاکدامن به میخانه نرود، هیچ تردامنی از خوشی و لذت زندگی را تجربه نکرده‌ایم. این اشعار بر اهمیت عشق و احساسات انسانی در زندگی تأکید دارد.
هوش مصنوعی: به جز عشق و شوری که در حیات وجود دارد، چیزی نمی‌بینیم. همچنین، هیچ چیز با ارزش‌تری را در دنیا پیدا نکردیم، همان‌طور که در درون صدف، دلی گرانبها مانند مروارید نمی‌یابیم.
هوش مصنوعی: شعله‌ای زنده و بازیگوش است که از خود حرارت و زیبایی ایجاد می‌کند، اما جز درد و حسرتی که در قلب ما وجود دارد، هیچ چیز دیگری نمی‌بینیم.
هوش مصنوعی: تا وقتی که فرد زاهد و ناپاک نتواند به میخانه بیاید، ما هرگز لباس تردید و به دور از یقین را در بند گیاه انگور نخواهیم دید.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.