|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات احساس گمگشتگی و سرگشتگی عمیق خود را بیان می‌کند. او از گم کردن چیزهای مهمی در زندگی‌اش صحبت می‌کند، از جمله عشق و آرامش. او در پی امتحان و جستجوی رازهای پنهان است، اما به نظر می‌رسد که در این مسیر، نه تنها آشیان و دل خود را گم کرده، بلکه حتی هویت و نشانه‌های خود را نیز فراموش کرده است. این شعر بازتابی از حالت نابه‌سامانی و فقدان درونی اوست.
هوش مصنوعی: در دل به خاطر مستی و شادی، فریاد و ناله‌ای سر داده‌ام و همچنین بلبلی را در لانه‌اش گم کرده‌ام.
هوش مصنوعی: در کوچه‌اش، قلبی سرگشته و آشفته را به خاطر آزمایش گم کرده‌ام.
هوش مصنوعی: من نمی‌دانم گلستان کجاست، چون فقط آشیانه‌ام را گم نکرده‌ام، بلکه همه چیز را گم کرده‌ام.
هوش مصنوعی: من در زیر فشار زیبایی قرار گرفته‌ام و در این حالت، نه توانایی انتخاب دارم و نه دل و دستم را پیدا کرده‌ام.
هوش مصنوعی: به خاطر حفظ یک راز پنهان، خود را در بند و زنجیر کرده‌ام و نام و نشان خود را فراموش کرده‌ام.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.