... وای جان من که آخر دل بایشان می دهم

در غم هجران هلالی از فغان منعم مکن

زانکه من تسکین درد خود بافغان می دهم

... هلالی شعلهای برق آهم رفت بر گردون

ملک را بر فلک دل سوخت از آه و فغان من

... سیاه گشت بچشم همه جهان روزه

ز ماه روزه هلالی فغان مکن همه روز

خموش باش که زد مهر بر دهان روزه

... بی کسان را نرسد دست بدامان کسی

از فغانهای هلالی خبری نیست ترا

وه که هرگز نکنی گوش بافغان کسی

... دلش در جلوه گاه کیست یارب

بصد آه و فغان زین آستان رفت

چرا گلبانگ او زین بوستان رفت ...

... که جنت را بهشت و دانه برداشت

همه کس در فغان آمد که این چیست

فغان از آسمان آمد که این چیست

چه عمرست این که هر روزی چو سالیست ...

... مه شبگرد را شد عزم شب گشت

فغان از عاشقان زار برخاست

که باز آن دولت بیدار برخاست ...

... ز غمهای جدایی ماتمی داشت

شبی از غم فغان زار می کرد

بزاری ناله بسیار می کرد ...

... بسان سیل که از چشمه ای جدا گردد

اگر چه هجر تو او را به صد فغان انداخت

امید هست که یابد چو خاک تسکینی ...

... ز خود بر دست گلرا ذوق استغنای محبوبی

چه می داند که بلبل از چه فریاد و فغان دارد

غرور گل نگر گل راز بلبل نیک می داند ...

بسان چنگ بصد پرده می نهفتم راز

فغان که ناله بی اختیار شد غماز

مرا چو نی غم غربت به ناله می آرد ...

... بسی ز گردش ایام بر فشاند سرشک

بسی ز بی کسی هجر بر کشیده فغان

ز هول غربت و رنج ره و مهابت مرگ ...

... می ترسم از هلاک اگر غم فرو خورم

بیم فضیحتست اگر برکشم فغان

ای منتهای کار تو فیض کمال قدر ...

... رحم کن کز درد و داغ جور بیداد تو نیست

کار من جز ناله و فریاد زاری و فغان

جان برآمد لیک در جسم و سر چشم و دلم ...

... کو ثبات و طاقت و تاب و توانم تا کشم

از تو ناز از چرخ جور از خلق طعن از دل فغان

از خط و خال و رخ و چشم تو می یابد مدام ...

... جذب محبت تو کشاکش برو فکند

ناورد تاب آن و برآورد صد فغان

جز من کراست طاقت جور و جفای تو ...

... خوشم که ضعف ز سرگشتگی رهاند مرا

فغان که آرزوی وصل آن دو چشم سیاه

چو میل سرمه بخاک سیه نشاند مرا ...

... فضولی کی توانم رست در عالم ز رسوایی

مگر در تن کمال ضعف ره بندد فغانم را

... از ره رفعت فلک خاک قدم باشد ترا

با فغان و ناله آزردی فضولی خلق را

جا همان به بر سر کوی عدم باشد ترا

... فلک چنگیست خم ما ناتوان ها تارهای او

رضای دوست مضرابی که دارد در فغان ما را

با فغان ظاهرم وز ضعف پنهان وه که سودایت

به بی نام و نشانی کرد رسوای جهان ما را ...

اگر رسوا شدم رسواییم را شد فغان باعث

فغان را سوزش دل سوزش دل را بتان باعث

بغمزه خستیم دل چون نرنجم زان خم ابرو ...