... مسکین دلم بیراه و روسرها دران منزل زده

لیلی بصد حشمت روان مجنون به فریاد و فغان

دست تظلم هر زمان بر دامن محمل زده ...

... شد مطرب مجلس نشین نالان ز آه آتشین

گویا فغانی حزین آهی در آن محفل زده

... ای مست ناز تیغ جفا بر زمین منه

طبعش گران مساز فغانی بشرح غم

باری چنین بخاطر آن نازنین منه

... هزار نکته شیرین به یکدگر بسته

فغان که هندوی خالت به جلوه موزون

به خون مردمک دیده ام کمر بسته ...

... به هر طرف که نگه می کنم گذر بسته

ز حسرت تو فغانی به شاهراه خیال

نهاده دیده و بر صورتت نظر بسته

... بی درد را خیال که آسان برآمده

در هر چمن که خوانده فغانی سرود عشق

افغان ز بلبلان خوش الحان برآمده

... نه آب روی دل خواهم نه جویم عزت دیده

چرا از تیرگی نالد فغانی چون کند روشن

فروغ شمع رخسارت چراغ خلوت دیده

... جوهر جانها که در هستی او پنهان شده

بسکه می گرید فغانی دور از آن آرام جان

خانه ی چشمش ز سیل متصل ویران شده

... ازین در تا به کی بیرون روم رنجیده رنجیده

فغانی کشته چشم خطاپوشت که از مردم

به مستی دیده صد جرم و خطا وز لطف پوشیده

... چگونه تابش خورشید بی نقاب گرفته

دم نظاره ی آن ماه نو رسیده فغانی

فشانده اشک چو گلنار و سیم ناب گرفته

... اشک از بیاض ریزان نور از سواد رفته

گردون اگر نبخشد کام دلت فغانی

غمگین مشو که از وی این اعتماد رفته

... که بکام من نگردد فلک ستیزه کاره

ز فسانه فغانی دل کوه رخنه گردد

نفس نیازمندان گذرد ز سنگ خاره

... ای شاه عاشقان چو رسی بر بساط قرب

پایت بخون کشته فغانی فشرده به

... گر آتش خلیل فروزد فسرده به

چون رخت هستی تو فغانی شود فنا

از آب خضر دامن همت فشرده به

... از نکهت نسیم عنایت شکفته به

دارد دلی فغانی و صد آتش نهان

غافل ز آه او مشو ای دوست گفته به

... ما را که بوی گل زده چیدن چه فایده

گردن بنه بتیغ فغانی و سر مکش

افتاده یی بدام تپیدن چه فایده

... تا سوخته بینی در و دیوار شکسته

این مستی از اندازه برونست فغانی

امروز خمار تو مگر یار شکسته

... قادرا وقت شهادت در حضور شمع وصل

تو فغانی را زبان گرم گویایی بده

... ز روی لطف اگر مانی قدم بر چشم مشتاقان

نثار مقدمت سازد فغانی گوهر دیده

... بینمش یکروز از داغ جدایی سوخته

کیست با داغ تمنایت فغانی در جهان

درد پروردی اسیری بینوایی سوخته

... به جز از غم دل من که فزون شد از ترانه

من زخم خورده جایی نگذشتم ای فغانی

که چو سایه سیل خونی نشد از پیم روانه

... یک دم ز آب دیده عاشق نرسته ای

از طرف جویبار فغانی برون مرو

گر زانکه دامن از می رنگین نشسته ای