... آن سرکشی و کینه گذاری که داشتم

آخر به آه و ناله فغانی قرار یافت

در گلشن آن نوای هزاری که داشتم

... اگر با شیره ی جان دانه ی در ثمین سایم

گرم جان بخشد آن لب چون فغانی تا دم آخر

بوصف خط سبزت خامه ی سحر آفرین سایم

... کفایتی نشد آخر ز پند خویشتنم

نه صید لاغر یارم فغانی از چه سبب

بدست زور کشد در کمند خویشتنم

... فلک چون می کشد سر رشته ی وصل تو در چنگم

فغانی چون کنم باور که حالم از کسی پرسد

جفا جویی که سال و مه نپرسد نام از ننگم

... چه زبان به تلخ گفتن بعذاب تب گشایم

به غزال خویش گاهی برسم که چون فغانی

قدم رمیده از خود بره طلب گشایم

... با جان پر ارادت و خون بحل روم

عاشق نیم فغانی اگر بهر روی خوب

تبریز دیده جانب چین و چگل روم

... برد آیینه پیش روی و نگذارد که من بینم

فغانی چون نیفتد آتشم در جان بی طاقت

که آن بد مست را چون فتنه در هر انجمن بینم

... جرس را دل به درد آید کند فریاد محمل هم

تو بدروزی فغانی قول مطرب را نیی لایق

طرب را طالع مسعود باید بخت مقبل هم

... به جولان رفتی ای ترک و علم افراختی بازم

فغانی رسته بودم چندگاه از طعن بدگویان

درین سودا درآوردی و رسوا ساختی بازم

... همه شب سرگران از آن شراب بی غش افتادم

فغانی شب که می رفت از برم آن غنچه خندان

نمی دانم چه شد آخر که این سان ناخوش افتادم

... ناله دردی که از دل های محزون بشنوم

بس که از عشق تو فریاد فغانی شد بلند

زود باشد کاین صدا از چرخ گردون بشنوم

... که هرگز خویش را محرم در آن محفل نمی یابم

نهادم چون فغانی دل به داغ هجر و تنهایی

چو خود را در حریم وصل او قابل نمی یابم

... اگر ممکن شدی از گریه تغییر قضا کردن

فغانی کمترین بازی ست در عشق نکورویان

جفا از بی وفایان دیدن و نامش وفا کردن

... کجا دعوی زهد و بی گناهی می توان کردن

فغانی گر غباری در دلت هست از غم دوران

به یک جام لبالب عذرخواهی می توان کردن

... عاقبت بینا ز بوی پیرهن خواهد شدن

مست و شیدا شد فغانی از تماشای گلی

چند گاهی همدم مرغ چمن خواهد شدن

... ناله ای کان از درون اهل راز آید برون

از دل گرم فغانی بیتو ای چشم و چراغ

تا دمی باقیست آه جانگداز آید برون

... اینچنین عاشق کش و بی باک می آید برون

گرچه در آلودگی نقد فغانی صرف شد

چون دلش پاک است زآتش پاک می آید برون

... مگر زاغ از هوای استخوان گیرد سراغ من

شود همچون فغانی زهره ام از بیم هجران آب

که زهر ناامیدی کرده گردون در ایاغ من

... یگدانه روزیم نشد از خرمنی چنین

در غفلتی هنوز فغانی سری برآر

عمری بدین شتاب وز پی رفتنی چنین

... در میان دشمنانم بیش ازین رسوا مکن

عشق می بازی فغانی با بلای دل بساز

یا هوای وصل خوبان سهی بالا مکن