... مطرب خوش لهجه را صد عقده در آواز بست

طوطی طبع فغانی بهر آن چینی قبا

این چنین نخل سخن در گلشن شیراز بست

... از جای بلند آمده است این سخن دور

خوش باد فغانی نفست این چه کلامست

... آلوده ساخت خرقه ولی با شراب شست

در خاک و خون نشاند فغانی دل خراب

تا دست از متاع جهان خراب شست

... هر پریشانی که هست از دشمن بیهوده گوست

سایه لطف از فغانی کم مکن ای آفتاب

جان فدای مهربانی باد کاینش خلق و خوست

... دیوانه ام مرا شکن موی او بسست

مهر دهان تلخ فغانی شب وصال

افسانه ی عقیق سخنگوی او بسست

... چه احتیاج بافسانه و فسون منست

دلیل سوز فغانی بسست آتش آه

نشان داغ درون شعله ی برون منست

... دیدن روی نکو شیوه ی محمود منست

نظری سوی فغانی فگن از گوشه ی چشم

که همین شیوه ز دیدار تو مقصود منست

... خاکستر بازار بود این چه رواجست

بسیار مکش این نفس سرد فغانی

شاید که تحمل نکند گرم مزاجست

... فرخنده آن جمال که اینش تجملست

روی تو دید و سوخت فغانی متاع صبر

منعش نمی کنم چکند بی تحملست

... از پریشانی شمعست گرانجانی جمع

لب فرو بند فغانی نفس سرد بسست

... گاه خرام سر و قد ان خاک مقدمست

ای گل مخوان فغانی غمدیده را به باغ

گشت چمن مناسب دلهای بیغمست

... یکی هزار شد آشوب حسنت از خط سبز

فغان ز خامه ی صنع این چه شیوه ی قلمست

خوشم به نقش جمالت که در صحیفه ی حسن ...

... بزخم تیر جفا از حریم حرمت تو

برون نرفت فغانی که صید این حرمست

... هر ورق بر خون پاک دردمندان دفتریست

هر حباب از چشمه ی چشم فغانی روز هجر

در هوای باده آن لعل پر خون ساغریست

... که از سر دو جهان بی تأملی برخاست

بهر چمن که فغانی رسید ناله کنان

ز بلبلان چمن شور و غلغلی برخاست

... ننشست از کرشمه دمی تا مرا نسوخت

جایی نکرد بیتو فغانی خیال عیش

کز آرزوی شمع رخت چند جا نسوخت

... آگه نمی شوم که سفید و سیاه چیست

زین آه دردناک فغانی چه فایده

چون یار بیغم تو نداند که آه چیست

... بهر اندک روزگاری دیگر این ابرام چیست

شاخ گل در بر می آرد فغانی ز آب چشم

عیش مردم تلخ شد این گریه هر شام چیست

... گشایم در خیال آن روی و سوزم

فغانی فال مسعودم همینست

... زین خیال سکندری که تراست

بی سر و پا کند فغانی را

این تراش قلندری که تراست

... نقش روی او هزاران صورت نوشاد بست

زین سرابستان فغانی چون گل وصلی نیافت

رفت و سنگ ناامیدی بر دل ناشاد بست