... ز بس مهر دل در ربودش ز جا

تکش خان فغان کرد کای پاکزاد

برون کن زمانی سر از خشم و کین ...

... ز رهبان برآری به یک ره روان

صنم پست سازی و سازی فغان

به پا اندر آری سر بتکده ...

... ببردش به روی هوا در زمان

چنان برخروشید و برزد فغان

که ای سام گفتار من گوش کن ...

... پری دخت شد در سیاهی نهان

برآمد ز هر سو غریو و فغان

بجست از سر گاه سام دلیر ...

... برآمد غبار مصیبت ز موج

برآمد فغان جماعت به اوج

کله بر زمین زد فرزونده ماه ...

... گریبان بدرید مو را بکند

فغانش برآمد به چرخ بلند

همه بند او را به هم برشکست ...

... که جان که آید ز کینه به رنج

ز بهر دلیران فغان کردنا

که بسیار کس کو در آید ز پا ...

... مر آن کوه خارا در آنجا ندید

سوی دره آمد فغان برکشید

سه فرسنگ آمد میان دره ...

... به پا خاست نزدیک او قهقهام

فغان کرد از رزم بیدار سام

کز ایران بیامد یکی نامدار ...

... دلیران مغرب همه زارزار

فغان درکشیدند در کارزار

بسی اسب را دم بریدند و گوش ...

... دو لشکر چو صف برکشیدند تنگ

فغان جرس خاست و آواز زنگ

برآمد قیامت ز آواز نای ...

... برآورد نی آتش از جان عود

فرو شد دم زهره ز افغان رود

ز آه نی زرد و نای سیاه

فغان ره ساز بر شد به ماه

نی آه زن دم به دم راه زن ...

... کف مه رخان مطلع آفتاب

ز دست مغنی در افغان رباب

ز گردش به جان آمده جام می ...

... بر چرخ اگر کمان کشی از سهم تیر تو

ای بس که بر هوا رود آندم فغان چرخ

در مدحتت که شعر بشعری رسانده ام ...

... بر زمین می آمد از چرخت ندا کالفتح لک

بر فلک می شد فغان از دشمنت کاین المفر

ای در گردون جنابت مصدر ارباب ملک ...

... شیر فلک ز بیم کمند تو در گریز

گاو زمین ز سم سمند تو در فغان

سلطان یک سواره ی گردون بزینهار ...

... از نوک ناوک و سم اسبش برآورند

شیر سپهر غرش و گاو زمین فغان

ای در زبان سخن بثنای تو کامکار ...

... هر دم ز تیر موی شکاف تو مشتری

افغان زه بر آورد از خانه ی کمان

شاید که چرخ سرکش که رو چو بندگان ...

چون سرخ گل بر آمد ازین سبز بوستان

آفاق شد ز مرغ سحر خوان پر از فغان

خاتون نیمروز برون آمد از افق ...

... من چو بی خویشتن از بزم تو بیرون شده ام

از که نالم که فغانم همه از خویشتنست

زین پس ار بخت مرا لطف تو بیدار کند ...

... چون بجنبد نعره برخیزد ز گردون کالفرار

چون بر آرد سر فغان از کوه آید کالخدر

افعیی با مهره نی نی گردنی با گرد ران ...

... چه غم ز چهره ی زرد و سرشک گلناریست

فغان ز مردم چشمت که خون جانم ریخت

چه مردمیست که در عین مردم آزاریست ...

... چه شود گر بعیادت قدمی رنجه کنی

که فغانم همه شب تا سحر از بیماریست

من پرستار دو چشم خوش بیمار توام ...